Funda Müjde stelt zich aan

Het leven van cabaretière, actrice en schrijfster Funda Müjde stond in 2007 op z’n kop toen ze in haar geboorteland Turkije een auto-ongeluk kreeg. Sindsdien is ze gekluisterd aan een rolstoel. Haar handicap weerhield haar er niet van om productief te blijven. ‘Funda stelt zich aan’ is haar tweede cabaretvoorstelling, waarin Müjde op komische wijze terugblikt op de solo-reis die ze ondernam op Aruba.

Funda Müjde vertelt openhartig dat ze van jongs af aan altijd de behoefte had om in de belangstelling te staan. ,,Thuis was ik de animator; ik maakte altijd grapjes. Ik hield van verzinnen en verkleden. In Turkije deed ik graag actrices na als ik die in de bioscoop had gezien.” Toen ze in Nederland kwam wonen ging ze meespelen in schoolvoorstellingen. Van haar vader mocht ze naar de toneelschool maar als dat zou mislukken, moest ze wel terug kunnen vallen op een ander vak. Ze voltooide de lerarenopleiding en een verkorte toneelopleiding.

GTST

Al snel kreeg Müjde bekendheid als actrice in onder meer tv-series als ‘Vrouwenvleugel’, ‘Medisch Centrum West’ en ‘GTST’. Jarenlang had ze een column bij de Telegraaf en werd ze als opiniemaker uitgenodigd in praatprogramma’s. ,,Ik had geluk met rollen. Ik deed auditie voor Medisch Centrum West en werd meteen aangenomen.” Na het verkeersongeluk werd Müjde amper meer gevraagd voor rollen, maar ze bleef in de media werken. ,,Ik heb altijd geprobeerd mijn oude, actieve leven weer op te pakken.”
Haar eerste voorstelling na het ongeluk heette: ‘Funda draait door’ ,,Die voorstelling is opgehangen aan de fietsreis die ik gemaakt heb van Amsterdam naar Istanbul met een handbike. Dat was een kleine vierduizend kilometer. Daar heb ik tijdens de reis, die veertien weken duurde, over geblogd. Ook maakte ik radioverslagen van waar ik was.”

Rolstoeltoegankelijk

In 2018 tobde ze met depressieve gevoelens. ,,Ik had angstaanvallen. Want hoe is het om ouder te worden in een rolstoel: Krijg ik nog werk? Word ik niet te dik? Maar het heeft natuurlijk geen zin om bij de pakken neer te gaan zitten.” Zonder fiets en hulp ging ze een maand lang logeren in een hotel op Aruba. ,,Het was om mijn angsten onder ogen te zien. Ik zat alleen maar in een rolstoeltoegankelijk hotel en verder niets. Daar heb ik van alles mee gemaakt.” In de voorstelling ‘Funda stelt zich aan’ blikt ze met humor terug op deze chaotische tijd. Een belangrijke thema hierin is, is het begrip ‘aanstellen’. ,,Soms schaam ik mezelf omdat ik vind dat ik me aanstel. Zó gehandicapt ben ik toch niet? Ik kan mijn handen nog gebruiken en ben niet geheel verlamd. Als je dan klaagt ben je dan een aansteller?”

‘Funda stelt zich aan’. Spel en concept: Funda Müjde. Regie: Celil Toksöz. www.fundam.nl

 

Kasper van der Laan gelooft niet in laatbloeien

De humor van cabaretier en stand-upcomedian Kasper van der Laan wordt getypeerd als absurd, onvoorspelbaar, ontwapenend en hilarisch. Het maakt hem hét comedytalent van 2019. Vorig jaar won hij de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival met zijn korte voorstelling ‘Gewapend Karton’. Hij trekt nu door het land met zijn eerste avondvullende voorstelling ‘1Kilo’.

Kasper van der Laan (1981) is opgegroeid in Ommen. ,,Ik was een rustige lieve jongen, maar maakte altijd al wel grapjes. Als tiener was ik heel enthousiast over cabaret. Ik ging vaak naar het theater met mijn ouders of met vrienden. Daar zag ik dan bijvoorbeeld Hans Teeuwen en Lebbis, die mijn helden werden.” Na het afronden van de havo studeerde hij bedrijfseconomie (heao) en later Media en Entertainment Management in Breda. Van der Laan werkte een paar jaar bij de NCRV als webredacteur.

Toomler

,,Tijdens mijn studie in Breda deed een vriend een stand-upcomedy-cursusje en hij trad toen samen met de cursisten op in een kroeg. Toen drong het tot me door dat iedereen het podium op kan stappen om grappen te maken.” Zelf ging hij ook een comedycursus volgen. Al was dat vijf jaar later. ,,Ik had te veel schroom, ik vond het te eng. Maar na de eerste keer spelen was ik om: dit wilde ik opnieuw doen en de volgende keer zou het beter gaan. Tijdens mijn eerste optreden werd er namelijk niet echt gelachen.” Uiteindelijk mocht Van der Laan optreden in de Amsterdamse comedyclub Toomler. Sinds 2015 is hij vast lid van Comedytrain.

Voor een cabaretier met een eerste avondvullende voorstelling lijkt hij een laatbloeier in comedyland. ,,Ik geloof niet in laat-bloeien. Het klinkt een beetje als een oordeel als je dat tegen iemand zegt. Is het niet juist prachtig dat iemand iets heeft gevonden om in uit te blinken? Ik heb misschien lang gewacht voordat ik hier mee begon, maar ik was daarvoor ook nog niet de persoon die dit had kunnen doen. En ik vind het echt een voorrecht dat ik op dit niveau mijn vak mag beoefenen. Dat ik lid ben van Comedytrain en dat ik de publieksprijs van het Leids Cabaret Festival heb gewonnen, vind ik toch wel heel bijzonder.”

1Kilo

Voor het Leids Cabaret Festival maakte hij de half uur durende voorstelling ‘Gewapend beton’. Zijn voorstelling ‘1Kilo’ is hiervan een uitbreiding. Centraal staat zijn eigen persoon. ,,Wat ik probeer is om mijzelf zoveel mogelijk te laten zien op het podium. Om mijn misschien vreemde gedachten uit te spreken. We zitten bijvoorbeeld allemaal vol met oordelen en twijfels over onszelf, waar anderen waarschijnlijk om moeten lachen als ze die zouden horen.”

Het liefst maakt hij grappen ten koste van zichzelf. ,,Ik bestelde een keer een thee in een café en toen kreeg ik een muntthee. Direct dacht ik: oké, de ober verstond niet ‘een thee’ maar ‘muntthee’. Maar in plaats van er wat van te zeggen, dacht ik: Ja, ik praat ook onduidelijk. Ik drink het wel op. Dat gevoel. Dat je de confrontatie vermijdt, omdat je je bezwaard voelt. Dat je dus niet voor jezelf opkomt. Dat is een thema dat in mijn voorstelling telkens terugkomt. De tragiek dat mensen zich wijs hebben gemaakt dat bepaald gedrag ze helpt, terwijl het op de lange termijn duidelijk tegen hen werkt. Daar maak ik graag humor van.”

‘1Kilo’ door Kasper van der Laan. www.kaspervanderlaan.nl

 

Pleister in het bad van De Fransse Eijkel

Subtropique

Het cabaretduo De Fransse Eijkel kreeg in 2016 op het Amsterdams Kleinkunst Festival de eervolle publieksprijs. De jury beoordeelde hun eerste voorstelling ‘De Fransse Eijkel speelt De Fransse Eijkel speelt’ als origineel, energiek en eigentijds. In hun nieuwe show ‘Subtropique’, onder regie van Wil van der Meer en met tekstbijdrage van Paul Groot, is opnieuw een levenslustige en absurdistische wereld gecreëerd. Die van subtropische zwemparadijzen en wellness resorts.

De Fransse Eijkel is een ludieke samenvoeging van Sanne Franssen (26 jaar) en Christian van Eijkelenburg (29). Het duo kent elkaar van de musical- en muziektheateropleiding Frank Sanders Akademie en bovendien woonden ze in hetzelfde studentenhuis. Van Eijkelenburg: ,,We vonden elkaar vanaf het begin leuk. Sanne en ik delen dezelfde humor en we vullen elkaar goed aan.” Gevraagd naar bronnen van inspiratie vertelt de cabaretier: ,,Arjan Ederveen en Tosca Niterink hebben vroeger wel het vuur bij me aangewakkerd om uiteindelijk cabaret te gaan maken, evenals Plien en Bianca.”

Pippi Langkous

Hun debuutvoorstelling zat vol absurdistische scènes met maffe danspasjes en parodieën zoals het lip sync naspelen van scènes uit de televisieserie ‘Pippi Langkous’. ,,We houden wel van harde en grove humor. De meeste grappen gaan over vreemde dingen die we om ons heen zien gebeuren. We kijken graag naar mensen en wat we gek aan ze vinden. De keuzes die ze maken en waarom ze iets doen. Iemand die bijvoorbeeld boodschappen doet en een lang gesprek aangaat met de caissière terwijl achter zich een rij vormt. Wat schuilt daarachter?”

Ook bij het creëren van ‘Subtropique’ vroeg het tweetal zich steeds af: waarom ga je naar een zwemparadijs? ,,Het is natuurlijk een tropische illusie waar je als bezoeker genoegen mee neemt. Alles is daar tenslotte namaak of nep. Ook is een zwemparadijs grappig op zich: met mensen met rare waterschoentjes, of van die bakken met vissen waar mensen met hun handen in roeren. Het is een prachtige plek om buitenissige dingen mee te maken. Zo hebben we een scène bedacht over een opgieting-dans in de sauna en een scène waarin een baby in een zwembad wordt gedoopt.”

Smetvrees

De cabaretier vertelt verder dat in elke scène wel iets persoonlijks zit, zoals de scène over iemand met smetvrees in een zwembad. ,,Ik zou niet zo snel naar een zwembad gaan, omdat er dan een angst bij mij opkomt voor vieze dingen. Toen ik een keer aan het zwemmen was, dreef er een pleister voorbij. Dat vond ik echt verschrikkelijk. De smetvreesscène is wel zo’n scène waarvan je hoopt dat hij mensen aan het denken zet wanneer ze zelf in een zwembad zitten.” Net als de eerste voorstelling zal ‘Subtropique’ niet grap op grap zijn. ,,Er zitten zeker ook aandoenlijke en mooie scènes in.”

‘Subtropique’ door De Fransse Eijkel. Regie: Wil van der Meer. Tekstbijdrage: Paul Groot. www.defransseeijkel.nl

 

Noa Wildschut durft vrijheid te nemen

Zomerconcert

Ze is pas achttien jaar, maar violiste Noa Wildschut heeft al een eigen manager en een contract bij het internationale platenlabel Warner. Naast het geven van concerten in binnen- en buitenland, pendelt ze op een neer van thuis in Hilversum naar Berlijn. Daar heeft ze een appartement en studeert ze aan de Hochschule für Musik Hanns Eisler bij Antje Weithaas. Deze zomer staat er onder andere een tournee op het programma met het Jeugdorkest Nederland. Wildschut soleert in het derde vioolconcert van Saint-Saëns. Op 7 augustus komt ze met orkest in openluchttheater Cabrio in Soest.

Noa Wildschut treedt al sinds haar zesde op en heeft concerten gegeven met bekende orkesten en musici. Viooldocenten die haar inspireerden en veel voor haar betekenen zijn Coosje Wijzenbeek, Vera Beths en de Duitse Antje Weithaas. Met veel plezier werkte ze samen met onder meer de violisten Janine Jansen en Anne-Sophie Mutter. Laatstgenoemde violiste zegt over Wildschut: ‘Zonder twijfel een muzikale belofte van haar generatie.’

Weithaas

De jonge violiste vindt dat ze bevoorrecht is om overal concerten te mogen geven, maar ze maakt zich niet heel erg druk om haar carrière. Eerder met haar ontwikkeling. ,,Officieel ga ik naar het tweede jaar van het Conservatorium van Amsterdam. Daarnaast heb ik sinds een jaar ook in Berlijn les van Antje Weithaas. Zij leert mij allerlei nieuwe manieren om naar muziek te kijken en mezelf te verbeteren; daar ben ik vooral mee bezig.”

Weithaas wil haar leerlingen met name bewustzijn bijbrengen wat ze spelen. ,,Als je speelt vraagt ze: wat wil je hiermee zeggen? Welk karakter wil je uitdrukken? Continu attendeert ze mij erop dat elke noot iets kan uitdrukken en een betekenis heeft. Dat is nieuw voor mij. Ik ben gewend veel meer te spelen vanuit mijn intuïtie en daar mijn vrijheid in te nemen. Hoe heb ik die intuïtie ontwikkeld? Lastige vraag. Het is een heel proces geweest. Op het podium wil ik mij zeker voelen, zodat ik een gevoel van vrijheid krijg en meer dingen durf. Dat ik iets spontaans kan doen en risico’s durf te nemen. Je kunt dat intuïtie noemen. Maar dat zekere gevoel bereik je vooral door je goed voor te bereiden, zodat je het ook weer los kunt laten.”

Vorig jaar verscheen de documentaire ‘A family quartet’ waarin zij, haar zus Avigal en haar ouders drie jaar lang gevolgd zijn door regisseur Simonka de Jong. Hierin lijkt Noa’s leven nogal eenzaam. ,,Het is heel bijzonder dat ons gezin en mijn leven zijn vastgelegd. Maar de film laat maar een deel van ons leven zien. Er zijn ook momenten gefilmd dat ik met vriendinnen uit eten ga en met het orkest naar het strand ga en lol trap. Die beelden hebben ze niet in de film gelaten, wat ik persoonlijk jammer vind. Dat is de keuze van de regisseuse en dat snap ik ook wel. Ze koos de muziek en ons gezin, en niet mijn vriendinnen. Het is een beetje dubbel gevoel, maar ik heb er geen spijt van dat ik heb meegewerkt.”

Avigal

Samen met het JON en dirigent Jurjen Hempel speelt Wildschut ‘Vioolconcert nr. 3 in b, opus 61’ van Camille Saint-Saëns. ,,Dat is een feestelijk concert. Het eerste deel begint zoals ik het noem trots, maar dat wil ik niet overdreven brengen. Er zitten virtuoze passages in en die wil ik juist fijnzinnig blijven spelen. Daarna krijg je een prachtig zangerig deel en het laatste is een feestje met lyrische passages. Als ik dat speel krijg ik een enorm blij gevoel. Cabrio in Soest is een buitenlocatie en dat vind ik zo leuk omdat de vogeltjes dan gaan reageren op de muziek. Dat geeft zo’n speciale dimensie.” Haar zus Avigal speelt als aanvoerster van de altviolen ook mee in het JON. ,,Eigenlijk is dit voor het eerst dat ik in deze vorm met haar samen speel. Heel bijzonder. Ook veel vrienden en vriendinnen die ik goed ken, zitten in het orkest. Het voelt voor mij dan heel gezellig op het podium.”

Het Jeugdorkest Nederland Zomertournee o.l.v. Jurjen Hempel met Noa Wildschut (viool) is van 31 juli tot en met 8 augustus 2019. 7 augustus treedt het JON op in openluchttheater Cabrio in Soest. Naast de derde symfonie van Saint-Saëns gaat in première van Trevor Grahl: ‘Brennendes Geheimnis’, een Novelle voor orkest, naar Stefan Zweig, en klinkt ‘Symfonie nr 4.’ van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski.  www.muziekzomer.nl.

V

Johannette Zomer en Mike Boddé en de grote oversteek

De grote oversteek

In atelier Art to join in Kortenhoef lanceert sopraan Johannette Zomer een cross-over muziekprogramma in samenwerking met cabaretier Mike Boddé. Onder de titel ‘De grote oversteek’ brengen ze liederen en songs uit allerlei genres. Van barok tot jazz, van folk tot pop. Ze worden begeleid door percussionist Angelo van den Burg en contrabassist Marcel Booij.

De samenwerking tussen Zomer en Boddé ontstond als vanzelfsprekend. Johannette Zomer (1964): ,,Ik heb weleens opgetreden in het televisieprogramma ‘Podium Witteman’ en daar kom je natuurlijk Mike Boddé tegen. Toen ik bij een concert was van contrabassist Marcel Booij, die veel met Mike speelt, heb ik tegen Marcel gezegd: ‘Ik zou het zo leuk vinden een keer een cross-over muziekprogramma te maken met jou en Mike’. Marcel vroeg er toen percussionist Angelo van de Burg bij. Op een gegeven moment spraken we af en deden we een jamsessie en iedereen werd er blij van.” De zangeres heeft veel ontzag voor Boddé’s pianoprestaties. ,,Mike ziet zichzelf meer als muzikant dan als cabaretier. Ik heb dan ook voor hem gekozen vanwege zijn muzikaliteit en improvisatievermogen. Mike speelt veel jazz en dit concert met barokmuziek en luisterliedjes is voor hem dan ook een uitstapje.”

De grote oversteek

Sopraan Johannette Zomer heeft barokmuziek als specialisme. Liggen jazz en pop niet ver van haar comfortzone? ,,Nee, ik zing wel meer lichte muziek en jazz. Niet lang geleden heb ik opgetreden tijdens het Jazzfestival in Laren. Daar heb ik ook veel plezier in en ik krijg ook feedback van jazzspecialisten dat ik de plank niet missla. Zo wordt ook deze muziek je nieuwe comfortzone.”

Voor het muziekprogramma ‘De grote oversteek’ mocht ieder bandlid verzoeknummers indienen en uitproberen. ,,Het is echt cross-over; we steken over van het ene naar het andere genre. In het concert zit ook een verhaallijn. We gaan van klassiek barok-Europa naar Franse chansons, dan Nederlandse luisterliedjes en naar Engelse en Ierse folksongs. Vervolgens popsongs en dan steken we over naar Amerika. Mike zal een indianenlied zingen; een native Sunrise song. Langzaamaan komen we in New York en brengen we nummers uit ‘American Songbook’. Met ‘Schlummert ein’ van Bach sluiten we af. Zo laat op de avond is dat wel een toepasselijk lied. De meeste klassieke liederen zijn bewerkt en daar zit dan bijvoorbeeld een beat onder.”

De eerste twee concerten van ‘De grote oversteek’ vinden plaats in atelier Art to join van kunstenares Ingrid Jansen. Naast het geven van schilder- en tekencursussen exposeert ze haar eigen schilderingen van met name natuurtaferelen en stadsgezichten. Verder maakt ze, geïnspireerd op de muziek van percussionist Angelo van den Burg, ad hoc schilderijen. Deze samensmelting van muziek en beeldende kunst heet ‘Music in color’.

Popband U2

Johannette Zomer: ,,We zijn ontzettend blij dat we mogen optreden tussen de schilderijen van Ingrid. Ik vind het heel belangrijk dat meerdere zintuigen van mensen tegelijk worden geprikkeld. Dat gaat hier ook gebeuren. We treden met dit programma ook op in het Concertgebouw in Amsterdam. Dan zit je als bezoeker in een mooie zaal. Wij hebben leuke kleding aan en brengen het programma uiteraard zo perfect mogelijk. Maar als je tussen prachtige schilderijen zit en letterlijk de verfspetters op de grond kunt zien zitten, dan worden al je zintuigen veel meer geprikkeld.”

Enkele favoriete nummers uit het programma noemt Zomer zelf: ,,‘Bad’ van de popband U2 vind ik mooi; dat is zo’n krachtig lied. Ook zing ik graag het bekende ‘A cloris’ van de componist Reynaldo Hahn en dan wel op de klassieke manier.” Samen met Mike Boddé zingt zij het bekende ‘Bloemenduet’ uit de opera ‘Lakmé’ van Leó Delibes. ,, Normaal wordt dat gezongen door een sopraan en een mezzosopraan. Deze versie is dus een grapje. Wat ook heel prachtig is, is het lied ‘O quam mirabilis est’ van Hildegard van Bingen. Zij was een abdis uit de elfde eeuw die geestelijke liederen schreef. Als de jongens dat gaan spelen, kun je mij echt opvegen.”

‘De grote oversteek’ met Johannette Zomer (sopraan), Mike Boddé (piano), Angelo van den Burg (percussie) en Marcel Booij (contrabas). Was te zien in atelier Art to join in Kortenhoef op zaterdag 3 augustus 2019 (20.00 uur), 4 augustus (15.00 uur) en op 6/8 in het Concertgebouw Amsterdam. www.art-to-join.nl

 

Mythe in de Uiterwater

Orpheus en Eurydici

Theatermaker Jori Hermsen maakt al jaren opvallende theaterproducties met amateurspelers op locatie. Samen met zijn vrouw Jessica Zeylmaker, die tevens ook actrice is, is de locatievoorstelling ‘MYTHE’ ontstaan. ‘MYTHE’ bestaat uit een theatrale route van vijf Griekse verhalen op het terrein van Fort Uitermeer in Weesp. De regie van deze is in handen van Zeylmaker en de teksten zijn van Melissa Knollenburg.

Zeylmaker (1982) is in 2006 afgestudeerd aan toneelschool ArtEZ in Arnhem. Elk seizoen speelt ze mee in een theatervoorstelling van een bekend Nederlands theatergezelschap. ,,Als je veel in het theater komt, heb je mij afgelopen seizoen kunnen zien in ‘We zijn hier voor Robbie’ van Maria Goos bij het Nationale Theater”, vertelt ze. Op televisie is ze onder meer bekend geworden met de serie ‘Vincent van Gogh’ (2013) en ‘Lois’ (2018). ,Ik speelde ook mee in ‘Spijt’ (2013) van Carry Slee. Die wordt nog veel gedraaid op scholen in een anti-pestprogramma. Dan spreken mensen mij nog weleens aan in de supermarkt. Het is fijn dat ik mijn acteren kan afwisselen met toneellessen geven, zowel aan volwassen als jongeren en het ontwikkelen van eigen producties.”

Antigone

De actrice vertelt dat ze altijd al geïnteresseerd was in de Griekse mythologieën. ,,Mijn zus zat op het gymnasium en kwam thuis met boekjes over Griekse mythen en sagen. Ik baalde dat ik geen Grieks kreeg op de havo. Het was ook de tijd dat de serie ‘Odysseus’ op televisie was. Geweldig vond ik dat. Ook later op de toneelschool, als we scènes moesten spelen uit ‘Antigone’ of uit de Troje-trilogie van Koos Terpstra, was dat heerlijk om te doen.”

De tekst van ‘MYTHE’ is geschreven door Melissa Knollenburg. Al eerder schreef ze voor Jori Hermen de voorstellingen ‘Circus Waltz’, ‘The Virgin Suicides’ en ‘Medea’. ,,Samen met haar kozen we vijf verhalen om die theatraal tot leven te brengen.” Het zijn verhalen met steeds hetzelfde thema. ,,Wat telkens terugkomt is dat goden menselijk zijn. Ze zijn heel erg jaloers en ijdel. En altijd op zoek naar liefde en erkenning waardoor die mythes ook niet zo ver van ons afstaan.”

De vijf mythes worden onder andere in een plofhuis, bij het fort en de stuwdam op het terrein van Uitermeer opgevoerd. ,,De mythe ‘Circe’ gaat over de heks Circe en is de dochter van de zonnegod Helios. Ze wordt verbannen uit het godenrijk naar het eiland Aeaea omdat ze een kracht ontdekt die verboden is voor de goden: hekserij. Ze is verdoemd ”

Eros

Een ander stuk heet ‘Eros’. Eros, de god van de liefde, komt bij oppergod Zeus omdat zijn geliefde Psyche verdwenen is. Hij verdenkt zijn moeder Aphrodite van haar verdwijning omdat zij jaloers is op Psyche. Eros wil dat Zeus haar berecht.
Het derde verhaal gaat over ‘Orpheus’. ,,’Orpheus’ is het bekende verhaal van de zanger Orpheus die zijn geliefde Eurydice uit het dodenrijk wilt halen. Met zijn gezang ontroert hij Hades, de god van de onderwereld. Orpheus mag Eurydice van Hades meenemen op de voorwaarde dat hij op de terugtocht naar boven haar niet aankijkt. Orpheus doet dat toch en ze moet blijven.”

Het vierde mythische verhaal heet ‘Midas’ en gaat over koning Midas. ,,Die heeft de gave dat alles wat hij aanraakt in goud verandert. Het eten en zelfs zijn eigen kind worden verguld. Melpomene, de muze van de zang, verlost hem van zijn gave door haar gezang.”
In groepen van vier word je langs alle voorstellingen begeleid. ,,De acteurs spelen elk mythe vier keer op een avond. Op het eind worden de bezoekers verzameld bij het laatste verhaal dat ‘Paris’ heet. Op de bruiloft van Thetis en Peleus wordt prins Paris gevraagd te kiezen welke godin het mooiste is. Hij kiest voor Aphrodite, zich nog niet bewust dat deze keuze zal leiden tot de Trojaanse oorlog. Elke mythe heeft zijn eigen taal en kleur; de een is meer poëtisch en de ander is meer lichtvoetig. En er zit overal humor in.”

‘MYTHE’ door Stichting Jori Hermsen Producties in samenwerking met Stichting Uitermeer. Regie: Jessica Zeylmaker. Tekst: Melissa Knollenburg. Te zien van: 10 tot en met 14 juli 2019 Uitermeer.  www.jorihermsenproducties.nl/mythe

 

Copyright © Dandelion by Pexeto