De dag dat ik Robert Long ontmoette

De liedjes van zanger Robert Long (1943-2006) als ‘Flink zijn’ en ‘Liefste mijn liefste’ zijn klassiekers, al zijn ze bij veel jongeren niet bekend. Robert Long zijn weduwnaar Kristof Rutsaert wil niet dat zijn liedjes worden vergeten en kwam met het theaterconcert ‘De dag dat ik Robert Long ontmoette’.

,,In 2018 zou Robert Long 75 jaar geworden zijn”, vertelt Kristof Rutsaert vanuit Antwerpen. ,,Zijn verjaardag wilde ik toen niet zo maar voorbij laten gaan. Ik wilde een hommage aan hem brengen.” Hij vertelt, dat hij samen met het Metropole Orkest en met verschillende artiesten, in het Luxor in Rotterdam een muzikaal eerbetoon bracht. ,,Daaruit is dit theaterconcert ‘De dag dat ik Robert Long ontmoette’ in 2019 voortgekomen.”

Wegens succes gaat de theatershow in reprise. Maaike Widdershoven, Will van der Meer, Julia Herfst en Job Bovenlander brengen 25 prachtige liedjes. Ze worden muzikaal bijgestaan door een combo onder leiding van Peter van der Zwaag, die vele jaren met Robert Long heeft samengewerkt.

Tijdloos

,,De nummers nemen je mee op een reis door het repertoire van Robert. Vanaf zijn eerste Nederlandse plaat: ‘Vroeger of Later’ (1974) tot zijn laatste plaat ’n Duivels genoegen’ in 2005. Tussen de liedjes door hoor je bekende uitspraken uit zijn conferences. Bovendien vertellen de zangers hoe ze Robert hebben ontmoet. En dat doen ze op hun eigen manier. Job Bovenlander kende hem niet, maar hij ontmoette hem via zijn muziek. Job is heel enthousiast over zijn liedjes. Ik hoop ook dat meer jongeren zijn muziek leren kennen. Roberts nummers zijn tijdloos en hebben ieder een eigen verhaaltje. Daarbij is het een echt plezante en amusante voorstelling.”

Rutsaert heeft Robert Long voor het eerst ontmoet in Gent in 1990. ,,Ik studeerde nog en ik liep naar huis door het park en ik zag Robert. ‘Wat een mooie man‘ dacht ik, en we begonnen te praten. Ik kende hem niet maar herkende wel zijn stem. Een paar weken daarvoor had ik hem op de televisie gezien en daar ging het over homoseksualiteit. Hij was als een van de eerste artiesten die daar heel open over was. Ik was toen negentien! Als ik eraan terugdenk was ik qua leeftijd nog een kind, maar ik was heel zelfverzekerd wat ik wou. Die ontmoeting werd het begin van een nieuw leven. Zestien jaar was hij bij me. Nu vijftien jaar geleden is hij overleden maar ik ben nog steeds met hem verbonden. Maar toen hij wegviel, voelde ik mij geamputeerd. Vreselijk.”

Juweeltjes

Hij vertelt verder dat hij Longs muzikale erfgoed in leven wil houden. ,,Het is niet omdat het van iemand moet, ik doe het uit mezelf. Je kan ook niet elk jaar met een Robert Long programma komen. Dat hoeft ook niet. Nu is het heel intens en ben ik met de theaters bezig en aanwezig bij de voorstellingen. Straks is het over.”  Hij vindt het moeilijk te beantwoorden op de vraag wat zijn favoriete liedje is. ,,Het is denk ik hoe je op dat moment voelt. Als je liefdesverdriet hebt dan zoek je de liefdesliedjes uit. Kan van alles zijn. Er zitten zoveel juweeltjes in.”

‘De dag dat ik Robert Long ontmoette’ theaterconcert met Maaike Widdershoven, Will van der Meer, Julia Herfst en Job Bovenlander. Script: Ivo de Wijs. Regie: Eddy Habbema.

Dit artikel lees je gratis. Kun je het waarderen? Doneer!

Casanova on tour in Amsterdam

Iedereen met een beetje historisch besef weet wie Giacomo Casanova (1725-1798) is. Hij  was de grootste avonturier uit de achttiende eeuw. Decennialang reisde hij door Europa op zoek naar bestaansrecht en levensgenot. Al zijn avonturen en levenservaringen schreef hij op in zijn memoires: ‘Histoire de ma Vie’. Casanova deed ook Holland aan in 1758 en 1759 en verbleef wekenlang in de wereldhandelsstad Amsterdam. Hij maakte kennis met verschillende hooggeplaatste figuren en ontmoette een bankier die hij in zijn dagboeken de weduwnaar Mijnheer D.O. noemt en zijn dochter Esther.

In 2021 schreef ik een onderzoek artikel over deze mysterieuze mijnheer D.O. en zijn dochter. Inmiddels weet ik wie mijnheer D.O. is en ben ik bijna zeker van het bestaan van Esther. Hieruit is voortgekomen een lezing en een Casanova-tour.

Lezing

De lezing behelst mijn zoektocht naar de identiteit van de bankier de mysterieuze mijnheer D.O. en Esther.

In de lezing bespreek ik:
– Wat is de opzet van het onderzoek?
– Casanova kwam naar Holland voor zakelijke transacties, welke waren dat?
– Uitleg over de naam en afkorting van Mijnheer D.O.
– Wie was Madam D’Urfee?
– De relatie van Casanova en de vrijmetselarij en zijn bezoek aan een loge.
– Wie is uiteindelijk Mijnheer D.O en Esther?

                    Woning Thomas Hope

Casanova-tour (onder constructie) 

– De tour begint bij het Centraal Station in Amsterdam met een uitleg waarom Casanova naar Holland kwam.
– We lopen over de Nes en de Warmoestraat waar hij in twee hotels gelogeerd heeft. Respectievelijk: L’Étoile d’Orient (Ster van het Oosten) in de Nes, ter hoogte van het huidige nummer 67. En de Tweede Liesveldse Bijbel in de Warmoesstraat (huidige nummer 114). Hij ontving zijn post (is niet zeker of hij daar ook logeerde) in hotel ‘Rondeel’ in de Doelenstraat het tegenwoordige hotel Del ‘Europe.
– Vervolgens gaan we naar de plek waar de oude Beurs plaatsvond.
– Bij zijn tweede bezoek ontmoette hij Lucia uit Pasiono in een muziekhuis in de Nes waar zij leefde als prostituee. Stukje rosse buurt.
– We lopen verder naar de Jodebreestraat hoek Sint Anthoniestraat waar Casanova een concert bijwoonde met Esther. Daar ontmoette hij zijn oude geliefde de zangeres Teressa Imre die daar optrad.
– Onze weg gaat dan naar de Oudezijds Voorburgwal hoek Grimburgwal waar hij in het Herenlogement een vrijmetselaarsloge bezocht.
– Langs Hotel L’Europe waar hij zijn post ontving en contacten probeerde te leggen.
– Even verderop lopen we naar de Nieuwezijds Voorburgwal 234/240 waar eens vrijmetselaarsloge La Bien Aimée in Schild van Vrankrijk (gebouw Algemeen Handelsblad) was gevestigd.
– En als laatste naar Keizersgracht 444-446 waar D.O. woonde.

Heb je interesse? Neem contact met mij op: info@diversityathome.nl en ik reageer binnen 24 uur.

Jasper van Kuijk is terug uit Zweden in ‘Tot hier en niet verder’

Cabaretier Jasper van Kuijk vertrok in de zomer van 2019 om met zijn vrouw en drie zonen een jaar in Zweden te gaan wonen. Over zijn Zweedse belevenissen en de tijd daarna maakte hij wederom met vrolijk cynisme de voorstelling ‘Tot hier en niet verder’.

Het gezin verbleef in een rood-wit boerderijtje in een dorpje op het platteland. Van Kuijk is naast zijn werk als cabaretier en columnist voor de Volkskrant ook docent industrieel ontwerpen aan de Technische Universiteit in Delft. Aan de universiteit van Karlstad was hij gastonderzoeker.

Zweedser

Van Kuijks link met dit Scandinavisch land is dat zijn moeder Zweedse is. ,,Zelf ben ik geboren in Den Haag”, vertelt de cabaretier. ,,Ik heb mezelf nooit gezien als ‘half Zweeds’. Maar toen ik zelf in het land was, merkte ik toch dat ik Zweedser was dan ik dacht. Ik voelde me ook daar enorm thuis.”

De Van Kuijks gingen naar Zweden voor het land, de natuur en om het leven te leren kennen. ,,Mijn vrouw heeft Zweeds geleerd, de jongens zaten op een Zweedse school en ik schreef columns voor de Volkskrant en bij de universiteit aan een boek. We werden snel opgenomen in de gemeenschap van het dorpje. Je hebt daar een dorpswinkel en een school met slechts vijftig leerlingen, dus je leert iedereen snel kennen.”

In Nederland leidt Van Kuijk met drie banen en een jong gezin een hectisch leven. Natuurlijk mist hij Zweden en sommige gewoontes. ,,Het is iets kleins, maar in Zweden wordt er bijvoorbeeld op school tussen de middag warm gegeten. ’s Avonds is het dan heel relaxt: je gooit een broodmaaltijd op tafel en klaar. Je staat ‘s ochtends niet die kutboterhammen te smeren als je amper wakker bent. Maar ja, warm eten hier is moeilijk mee te nemen.”

Volslagen normaal

Over zijn nieuwe voorstelling ‘Tot hier en niet verder’ vertelt hij: ,,De grote lijn van deze voorstelling is: hoe was het in Zweden, hoe was het toen we terug waren en hoe kijken we op het avontuur terug.” Hij noemt enkele verschillen in aanpak. ,,Zweden heeft een veel ruimhartiger kinderopvang en ouderschapsverlof, wat al zo lang bestaat dat het gezien wordt als volslagen normaal.”

Van Kuijk snijdt het Nederlandse ‘redelijkheid als vorm van op de rem staan’ aan. ,,Rutte betoogde een paar jaar geleden ‘dat wij met duurzame energie niet voor de troepen uit moesten lopen’. Maar Nederland stond toen Europees gezien in Europa vrijwel achteraan. Door het gebrek aan ambitie van toen zitten we nu klem.”

In zijn vorige voorstelling ‘Janus’ bekeek hij soortgelijke sociaal-maatschappelijke onderwerpen van twee kanten. ,,Het gevaar is dat je dan alles kapot relativeert. Er zijn alleen heel veel dingen gewoon niet goed en die kun je niet van twee kanten bekijken. Nu zal ik niet zomaar zeggen: kappen nou; zo doen we het niet en hup die kant op, maar deze tijd vraagt daar wel om. Dat verken ik in deze voorstelling. Voor mij is ‘Tot hier en niet verder’ dus een lekker kritisch onderzoek van de Nederlandse samenleving en van mijzelf. En dan met mooie liedjes en heel veel grappen.’’

‘Tot hier en niet verder’van Jasper van Kuijk. www.jaspervankuijk.nl

Vind je dit artikel interessant? Geef een donatie

Koeprin en de onvoorwaardelijke liefde

Verhalen van Russische schrijvers als Tolstoj en Dostojevski kennen de meeste literatuurliefhebbers wel. De schrijver Alexander Koeprin (1870-1938) is echter nauwelijks bekend in Nederland. Pianiste Irina Parfenova zet zijn werk in de belangstelling met de muzikale voorstelling ‘De granaten armband’. Dit doet ze samen met acteur Bartho Braat, in een regie van Gerardjan Rijnders.

Koeprin

De Russische Parfenova kent Koeprin zijn werk maar al te goed. In haar geboortestad Moskou studeerde ze piano aan de Russische Academie van Muziek: Gnesins. Die studie rondde ze af in 1987. Drie jaar later bracht de liefde haar naar Nederland. ,,Om een Nederlands pianodiploma te halen en in vorm te blijven ging ik piano studeren aan het Conservatorium in Den Haag bij Naum Grubert. Dat heb ik drie jaar gedaan.” Naast het geven van concerten en recitals produceert ze muzikale theatervoorstellingen met haar Stichting Troup A’dour.
Parfenova zou graag zien dat er meer aandacht komt voor het werk van Koeprin. ,,Zijn werk is nauwelijks vertaald in Nederland. Zijn roman ‘De Kuil’ kwam uit in de jaren zeventig en in 2002 verscheen er twee korte verhalen: ’Olesja’ en ‘Vera’. Vera is eigenlijk de naam van het verhaal ‘De granaten armband’ en dat is een van mijn favoriete verhalen.”

Net na de Russische Revolutie (1917-1923, toen Koeprin in Frankrijk woonde, werd zijn werk vergeleken met de naturalistische verhalen van de Franse schrijver Guy de Maupassant (1850-1893). ,,Koeprin heeft meer dan 200 verhalen geschreven, bijna ieder verhaal met een verschillend thema. Hij schrijft telkens vanuit een andere persoon: een kind, een officier, een prostituee of zelfs een hond. Soms zijn het wel heftige verhalen.”

‘De granaten armband’ gaat volgens Parfenova over onvoorwaardelijke liefde. ,,Vorstin Vera Nikolajevna heeft een aanbidder die haar al zeven jaar lang brieven stuurt, maar Vera heeft hem nog nooit ontmoet. Ook niet bij de concerten die ze bezoekt. Voor haar verjaardag stuurt hij haar een granaten armband. Haar familie vindt dat onacceptabel; zij is namelijk getrouwd. Het is een verhaal dat tragisch afloopt, maar net zoals een Griekse tragedie toch ook met een catharsis beleving.”

Appassionato

De pianiste maakt duidelijk dat het ‘Largo Appassionato’ uit de ‘Pianosonate op. 2, nr. 2’ van Ludwig van Beethoven een belangrijk onderdeel uitmaakt van de voorstelling. ,,Dit pianostuk komt telkens terug.  Eigenlijk is het verhaal de verwoording van die muziek.” Met acteur Bartho Braat heeft ze al eerder met veel plezier een muziektheatervoorstelling gemaakt. ,,In ‘De granaten armband’ vertelt hij het verhaal en kruipt dan in de huid van Koeprin, van Vera of zichzelf. Ik illustreer dan zijn verhaal met Beethoven en andere muziek uit de tijd van Koeprin, zoals van Rachmaninov, Scriabin en de niet veel gehoorde componist Vladimir Rebikov (1866-1920).”
Regisseur Gerardjan Rijnders heeft de tekst bewerkt en de voorstelling geregisseerd. ,,Hij is met zijn tekst heel dicht bij het origineel gebleven. In de regie geeft hij ons veel ruimte. Ook als we met ideeën komen, of als we twijfelen aan de tekst. Ik hoop dat mensen met ‘De granaten armband’ de mooie verhalen van Koeprin zullen ontdekken.”

‘De granaten armband’ met Irina Parfenova (piano) en Bartho Braat (verteller). Regie: Gerardjan Rijnders.

Was dit artikel interessant? Waardeer!

Verdieping zoeken in theatervoorstelling Wat nou oud?

In de tragikomische voorstelling ‘Wat nou oud?’ nodigt een talkshow twee gepensioneerde acteurs uit om hun beroemde act nogmaals op te voeren. De stress slaat toe bij het duo: kunnen ze het nog wel?

‘Wat nou oud?’ (2018) is geschreven door Wannie de Wijn en wordt gespeeld door Bruun Kuijt en Jan Elbertse. ,,We hebben de voorstelling redelijk veel opgevoerd, ook vorig jaar, maar toen kwam er weer een lockdown”, zegt acteur en regisseur Bruun Kuijt. Helemaal zonder theaterwerk heeft hij het afgelopen half jaar echter niet gezeten. ,,Momenteel ben ik bezig met een muziektheatervoorstelling over Charles Dickens met tweede- en derdejaars studenten van de Fontys Hogeschool in Tilburg. En net heb ik een eenakter geschreven als eerbetoon aan acteur Bram van der Vlugt, die in december is overleden aan Corona. Dat stuk gaan we spelen op Theaterfestival de Parade. Ik belde Bram begin december nog op voor een klus, maar hij kon toen niet: ‘Ik ben aan het ‘Sinten’, zei hij. Een week later was hij dood. We hadden nog hele mooie plannen.”

Acteursechtpaar

Het stuk ‘Wat nou oud?’ gaat over een bejaard acteursechtpaar dat met pensioen is. Deze twee mannen vormden ooit een beroemd duo, met name vanwege een speciale act die ze opvoerden. Op een dag wordt het stel gevraagd voor een dagelijks televisieshow, om deze act nog eens te spelen. ,,Het duo komt in de studio aan en hoort dat de act binnen een minuut gedaan moet worden. Maar die snelheid hebben ze niet meer en raken enorm in paniek. Maar dan komt er een plotwending, die ik niet ga verklappen.”

Kuijt stamt uit het geboortejaar 1957. Ook hij ervaart dat hij een senior is. ,,Je realiseert je, dat er een zes in je leeftijd zit. Dat doet iets raars met je alsof je in een andere categorie bent beland. Ik vind het helemaal niet erg om ouder te worden, maar wel vervelend dat je kwaaltjes begint te krijgen. Oud voel ik me niet; het is een ander segment in je leven.”

Wannie de Wijn

Elbertse kwam met het idee voor deze voorstelling. ,,Jan had als eerste last van het ouder worden. Hij is drie jaar ouder dan ik. Mensen begonnen grapjes te maken over zijn leeftijd en dat vond hij niet leuk. Acteur en toneelschrijver Wannie de Wijn schreef deze voorstelling speciaal voor ons.” De Wijn (1961) lijdt al een aantal jaren aan de ziekte van Parkinson. ,,Hij zei toen: ‘Ik wil het wel schrijven voor jullie nu ik zelf ervaar, hoe het is om in korte tijd ineens veel ouder te worden’.”

De stukken van Wannie de Wijn vindt Kuijt heel fijn om te spelen. ,,Hij schrijft zijn teksten vanuit zijn eigen auteurschap. Er zit veel humor in en altijd een relativerende laag.” Het decor van ‘Wat nou oud?’ is minimaal. ,,Drie stoelen staan er. Eigenlijk zijn wij zelf het decor. Op de speelvloer hebben we nog een kamer uitgezet. En af en toe verkleden we ons. Er is een scène waarin een van ons een trouwpak van dertig jaar geleden aantrekt; het past niet meer zo goed. Dat geeft wel de nodige humor.”

De twee mannen hebben in het stuk een homoseksuele relatie. ,,Maar het homo-zijn is niet waar het stuk over gaat.” Kuijt vertelt dat de twee al een lange maar enigszins uitgebluste relatie hebben, want een van de twee wil nooit meer iets. ,,Door wat er allemaal gebeurt weten ze elkaar ook weer terug te vinden. De liefdevolle band die nooit echt verdween, wordt weer aangetrokken. Iedereen met een langdurige relatie zal zich erin herkennen.”

Een ander thema in ‘Wat nou oud?’, is het snelle tempo in praatprogramma’s. ,,Het moet allemaal snel, sneller, snelst. De twee mannen ageren tegen die snelheid. Dat zegt natuurlijk iets over hun eigen traagheid, maar ook over het feit dat er geen enkel moment is voor verdieping. Alles bij elkaar is het een heerlijke voorstelling om te spelen.”

‘Wat nou oud?’ geschreven door Wannie de Wijn. Spel: Bruun Kuijt en Jan Elbertse. Regie: Allan Zipson.

Heb je dit artikel met interesse gelezen? Steun mij en doneer!

Copyright © Dandelion by Pexeto