Laatst liep ik de lokale Bruna binnen. Ik moest een envelop afleveren bij de Post-balie. Mijn oog viel op de boeken in de uitverkoop. Tot mijn verbazing lag mijn boek Schat wat ruik je lekker! tussen deze boeken, met een sticker van 50% korting erop. Mijn eerste gedachte was: ‘Mijn god, ik lig in de ramsj’. Ik zei dat ook tegen de winkeleigenaresse en die antwoordde besmuikt: ‘Als je boek niet wordt verkocht, dan wordt het afgeprijsd’. Ik maakte een foto van mijn ‘Ramsj-boekje’, verliet de winkel en stapte op de fiets naar huis.
Ik lig in de ramsj. Mijn boeken worden niet meer verkocht! Ik moet een nieuw non-fictieboekje schrijven om mijn schrijverscarrière weer op de kaart te zetten. Maar waar zal ik over schrijven? Alles is toch te vinden op internet? Als je nu een boek wilt schrijven, dan moet het persoonlijker. Het liefst met veel drama en persoonlijke tekortkomingen. Kan ik dat wel? Oh, nee..
Fiets
Deze gedachten konden allemaal plaatsvinden, maar dacht ik dat ook op de fiets? Nee. Mijn boekje mag daar dan wel tien jaar liggen, maar het besef is dat de meeste boeken, ook de bestsellers, na een half jaar uit de stellages verdwijnen. En je boek afgeprijsd zien liggen, heeft niks met mijn kwaliteiten als schrijver te maken. Het heeft eerder met de handelswijze van de boekhandel te maken, of met de interesse en tijdsgeest van de mensen.
Ik had geen nare gedachten, want ik gaf mij gelijk over aan het hier en nu. Uiteindelijk moest ik er alleen maar om lachen. Elk moment in je leven, in je bewustzijn, heeft zo haar gedachten. Belangrijk daarin is dat je weet dat het maar gedachten zijn. En vooral bij nare gedachten, naar aanleiding van een vervelende gebeurtenis, kun je weten dat ze tijdelijk zijn en weer plaatsmaken voor andere gedachten die opkomen. Gewoon openstaan voor een volgende ervaring in de stroom van het leven.
Pijn
‘Ja stroom van het leven, maar als je constante lichamelijk pijn hebt? Dan denk je daar toch de hele dag aan?’ Zeker. Pijn is voelbaar, maar wordt ook gestuurd en gestimuleerd door je gedachten. En dat is heel vervelend. Toch, ook al voel je je hondsberoerd, er zijn moment dat je je gedachten af kan laten leiden; bijvoorbeeld tijdens het kijken naar een film of de televisie. Je wordt meegetrokken in een filmverhaal, omdat je je identificeert met een personage uit de film. Je vergeet even je pijn omdat je net even een ander persoon was. En als het een goed filmverhaal is, dan kijk je daar met plezier op terug. En wanneer je terugkijkt zit je alweer in een ander moment. En zo zag ik mijn ‘ramsj-boekje’ ook: het was maar een moment.
Kom tot inzichten
Heb jij soms ook een ‘ramsj-gevoel’? Dat jouw gedachten de leiding nemen? Dat jouw ‘filmverhaal’ niet al te spannend is om op terug te kijken? Ik kan geen ‘remake’ maken van je leven, maar je wel inzichten geven via een vertrouwelijk gesprek. Als coach en begeleider in inzichten laat ik mij inspireren door de 3 Principes. Ik spreek graag af in een museum of in een ander kunstzinnige ruimte om zo gezamenlijk tot inzichten te komen. Mail naar info@diversityathome.nl voor verdere informatie.
Wishful Sing foto: Merlijn Doomernik
Het a capella damesensemble Wishful Singing wordt vergeleken met de Engelse zanggroep The King’s Singers. Een mooi compliment dat veel zegt over de capaciteiten van dit Nederlandse ensemble. Bekendheid kreeg het ensemble met optredens in televisieprogramma’s als Podium Witteman, Maestro en DWDD. Met Kerstmis in het verschiet verzorgen ze in samenwerking met The Amsterdam Consort een kerstconcerten onder ander in de Grote Kerk in Muiden.
Wishful Singing bestaat uit Indra van de Bilt (eerste alt), Marjolein Stots (tweede alt), Anne-Christine Wemekamp (eerste sopraan), Marjolein Verburg (mezzosopraan) en Maria Goetze (tweede sopraan). Het ensemble is opgericht in 2009. ,,We zongen al eerder met elkaar”, vertelt Maria Goetze. ,, We komen voort uit het Nationaal Jeugdkoor. Wishful Singing is ontstaan tijdens een zeilvakantie. Tijdens die vakantie was er geen wind. En als je niet kunt zeilen ga je je vervelen, dus gingen wij zingen! Na die zeilvakantie traden we een keer op en vervolgens werden we alsmaar ingehuurd voor optredens. We geven veel concerten in kamermuziekseries en treden ook vaak op in het buitenland, vooral Duitsland.”
King Singers
Een a capella ensemble van alleen maar vrouwen valt op in de wereld van klassieke muziek. ,,De vergelijking met The King’s Singers is echt een compliment. Ze zijn een groot voorbeeld voor ons. Ook zij hebben een breed repertoire. Van oude muziek naar modern klassiek tot en met volksmuziek en popmuziek als de Beatles.”
Goetze vertelt dat men soms denkt dat de samenzang van vijf vrouwen alleen maar hoog en etherisch klinkt. “We hebben een groot bereik. Onze lage alt kan heel laag zingen. Voor ons repertoire laten we speciaal muziek componeren of arrangeren. Oude muziek kun je vaak geschikt maken voor onze bezetting door een alt-sopraan-tenor-bas-arrangement een kwart omhoog te transponeren.”
Allen tezamen
Tijdens het kerstconcert in Muiden begeleidt The Amsterdam Consort de zanggroep. Dit ensemble speelt ook instrumentale werken zoals ‘Sonate in ecco’ van Biagio Marini en ‘Sopra la Morte Ferdinand III’ van Johan Heinrich Schmelzer.
,,Dit is niet alleen kamermuziek voor Kerstmis, maar het past wel in de kerstsfeer. Wij hebben twee a capella-blokjes, waarin we onder meer ‘Es ist ein Ros entsprungen’ van Michael Praetorius zingen en van Bach ‘Ich steh an deiner Krippen hier’. ‘Joulun neiet’ van Jussi Chydenius is een Fins kerstlied. Het is een stoer lied dat gaat over Finse kerstheksen. Heel leuk met tongbrekend Fins.
Met begeleiding van het kamermuziekorkest zingt Wishful Singing twee delen uit het ‘Gloria’ van Vivaldi. ,,Dit is waarschijnlijk de oorspronkelijke versie die Vivaldi componeerde voor een meisjeskoor in een weeshuis. In deze versie schreef hij de bas- en tenorpartij een octaaf hoger. Het klinkt heel sprankelend. We eindigen met z’n allen met een compilatie van kerstsongs. Ik zou zeggen: komt allen tezamen!”
Kerstconcert met Wishful Singing en The Amsterdam Consort. Zaterdag 22 december 2018 traden ze op in de Grote Kerk in Muiden voor: www.proefkamermuziek.nl Dit artikel verscheen eerder in de Gooi- en Eemlander.
Vind je het een goed artikel? Wil je me steunen? Klik op de Doneer button! Bedankt!
Naarden Vesting heeft sinds mei een nieuw concertpodium erbij gekregen: Bij Andreas. Het gebouw, de voormalige Andreaskerk aan de Turfpoortstraat, is door de Robert F. W. Bruinsma-stichting aangekocht. Deze organisatie ondersteunt jonge musici in hun muzikale ontwikkeling en biedt in Bij Andreas de ruimte concerten te geven en masterclasses te volgen.
Initiator van Bij Andreas is Hankie Bruinsma. Bruinsma komt oorspronkelijk ook uit de Vesting en haar gevoel voor muziek, voor zowel populaire als klassieke muziek kreeg ze van haar ouders mee. ,,Mijn vader was commissaris van de Bachvereniging, van de Matthäus Passion hier in Naarden. Als klein meisje kwam ik daardoor vaak in de Grote Kerk.” Ze verliet Naarden begin jaren zeventig toen ze, als jongste stewardess ooit, op negentiende jarige leeftijd ging werken bij Schreiner Airways en een half jaar later bij Martinair. Deze baan in de lucht combineerde ze later met die van mondhygiëniste.
Dordogne
Ze leerde haar man Robert Bruinsma kennen en samen vertrokken ze naar Frankrijk. ,,In de Dordogne bezaten we een kasteel met landgoed en bijgebouwen. Toen mijn man in 2005 overleed bleef ik het landgoed beheren. Drie jaar later begon ik daar pianoconcerten te organiseren. Dat was puur uit plezier om het landgoed te delen met de omgeving. Daar legde ik al de basis voor Bij Andreas.”
2015 was het jaar dat ze het landgoed verkocht terugkwam naar Nederland. Haar doel is de nalatenschap van haar man voort te zetten. ,,De insteek is: jong muziektalent een podium te bieden en waar nodig is een ruggensteuntje te geven. Ook bieden we een fysieke plek: kom bij ons spelen.”
Over de Andreaskerk vertelt Bruinsma dat die gebouwd is in 1895 door een groep afgescheiden ‘rechtzinnige’ protestanten. In 1969 ontplofte de kachel, wat enorm veel schade veroorzaakte aan het interieur. ,,Het overkoepelende orgaan van de kerk had geen geld om de kerk op te knappen. Overal zat roet. Het orgel was totaal verpest.”
Het orgel werd gesloopt en de kerk transformeerde uiteindelijk tot jeugdhuis voor kerkelijke doeleinden en kreeg de naam Andreashuis. ,,Het werd verhuurd voor feestjes en bijeenkomsten. Jarenlang is dit gebouw met beperkte middelen onderhouden.”
Bösendorfer
In 2015 nam Bruinsma het gebouw over. Het oude linoleum maakte plaats voor parket en vloerverwarming. De grote ramen hebben dubbele beglazing en gordijnen gekregen, het plafond is blauw geschilderd en de muren zijn wit. Een engel, een geschilderd fresco bovenin het koor, kijkt neer op twee vleugels: een Bösendorfer en een Steinway. ,,Met een prachtig team zijn we tweeënhalf jaar bezig geweest. Het gebouw heeft een uplift gekregen. Ja, het was een kostbare onderneming. Ik ben een pietje-precies en ik wil het graag mooi hebben. Ook wil ik het gebouw zeker stellen voor de toekomst.”
In Bij Andreas staan voor het najaar een aantal concerten en masterclasses gepland. Volgend jaar organiseert de stichting een muziekfestival: Het Internationaal Pianofestival Naarden. Waarom specifiek gekozen is voor een pianofestival is omdat Bruinsma zelf erg van pianomuziek houdt en op advies van de welbekende pianodocent Jan Wijn.
,,Via mijn contacten in Frankrijk heb ik hem leren kennen. Hij zit in ons Comité van aanbeveling en is een autoriteit op dit gebied. Er is zo vreselijk veel aanbod op kamermuziekgebied en het is fantastisch dat je juist kunt concentreren op pianomuziek.”
Meer informatie kijk op: www.bijandreas.nl Dit artikel verscheen eerder in de Gooi- en Eemlander.
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
Al eerder maakte theatermaakster en actrice Julika Marijn solovoorstellingen over sterke vrouwen die hun eigen weg zochten. Zo kroop ze in de huid van schrijfster Etty Hillesum en Lady Diana. Nu speelt ze ‘Uit Verdriet Geboren’ een voorstelling over kunstverzamelaarster Helene Kröller-Müller (1869-1939) die samen met haar man Anton een indrukwekkende kunstverzameling opbouwde. Sinds 1938 is die te bewonderen in het naar hen genoemde museum op de Hoge Veluwe.
Helene Kröller-Müller, dochter van een Duitse rijke industrieel, is bekend geworden door haar verzameling van schilderijen van kunstenaars als Mondriaan, Picasso, Seurat en een grote collectie van Van Gogh. Ook door talentvolle kunstenaars als Bram van der Leck (De Stijl) financieel te ondersteunen zette ze de moderne kunst op de kaart.
Uit verdriet geboren
Over haar schreef Eva Rogers een dikke biografie ‘De eeuwigheid verzameld’. Het boek vormde de basis van Marijns solovoorstelling ‘Uit Verdriet Geboren’. ,,Het interessante aan Helene Kröller-Müller is haar visie op kunst en het zoeken naar het hogere in de kunst. Daarnaast is ook haar moeilijke relatie met haar kinderen dramatisch gezien interessant.”
Marijn kreeg toegang tot het archief van Kröller-Müller en inzage in 3400 brieven. Een groot deel daarvan zijn brieven die ze schreef aan haar twintig jaar jongere vertrouweling Sam van Deventer. Hij was in dienst van haar man en deelde haar belangstelling voor kunst. Er wordt gezegd dat hij een verhouding had met Helene. ,,Dat blijft onduidelijk. De zoon van Deventer heeft deze brieven overgedragen aan het museum en die kan er natuurlijk brieven uit hebben gehaald. Het zijn keurige brieven waaruit wel blijkt dat ze zeer op elkaar gesteld zijn.”
Braaf of niet, de intieme relatie die Kröller-Müller had met Van Deventer zorgde voor wrijving met haar dochter Helene jr. en schoonzoon. ,,Dat haar dochter haar niet meer wilde zien moet haar ongetwijfeld verdriet hebben gedaan.” Volgens velen had Helene een moeilijk karakter. Zij stelde hoge eisen aan zichzelf en aan anderen.
Verzameltroost
Marijn begrijpt de noodzaak van Helene. ,,Zij koos ervoor om niet in haar familieleed en verdriet te blijven hangen en ging kunst verzamelen. Niet alleen kunst verzamelen als troost voor zichzelf, maar verbond er ook een groot ideaal aan. Tenslotte liet ze een bijzonder huis (Sint Hubertus) en het museum achter, waarvan we allemaal tot op de dag van vandaag plezier hebben.”
‘Uit Verdriet Geboren’ heeft een schilderatelier als setting. Je ziet tien schilderijen uit de collectie voorbijkomen. Marijn heeft een persoonlijk verhaal over nalatenschap door de voorstelling heen geweven. Ook zij ervaart kunst als troost. ,,Met alleen het verhaal over Helene zou ik het niet redden. Het stuk zou dan ook humorloos worden. Mijn voorstelling gaat niet alleen over de liefde voor de kunst, maar ook over het geworstel in een mensenleven.”
‘Uit Verdriet Geboren’ van Julika Marijn Dit artikel verscheen eerder in de Gooi- en Eemlander.
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
Onder de naam ‘De Slagersdochters’ hebben de life-coaches Angela Mastwijk en Linda Spaanbroek een radioshow op internet. Daarin bespreken ze allerlei problemen van geestelijke aard als depressie, stress, maar ook opvoedkwesties en relatieproblemen. Voor het eerst brengen ze hun radioshow in het theater: ‘SOS! Geluk in de aanbieding’.
Elke coach hanteert een eigen filosofie, de coaches Mastwijk en Spaanbroek gebruiken de drie spirituele principes van filosoof en schrijver Sydney Banks (1931-2009). Heel simpel gezegd komt Banks-filosofie erop neer dat je bewust wordt van het moment waarin je leeft. Wat denk je, wat voel je en wat doe je met dat moment.
Toen Mastwijk en Spaanbroek elkaar goed leerden kennen op een Sydney Banks-conferentie ontstond het plan, samen iets op te zetten. Een radioshow leek hun het beste idee en die kwam er dan ook, onder de naam ‘De Slagersdochters’. Angela Mastwijk: ,,We zijn allebei ook werkelijk slagersdochters. En we hebben veel dingen gemeen; zo zijn we bijvoorbeeld in hetzelfde jaar geboren.” Beiden zijn opgegroeid in een slagersmilieu met hard werken als norm. ,,Niet zeuren maar doorgaan. Zodra je in de winkel staat heb je een glimlach op de mond en je bent altijd dienstbaar. Nu zijn we ook dienstbaar maar dan aan het geestelijk welzijn van de mens.”
Naast coach is Mastwijk ook schrijfster. Ze leidt een onconventioneel leven. ,,In 2012 heb ik mijn huis verkocht en mijn spullen weggeven en sindsdien reis ik met mijn vriend rond in een camper.” Ze vertelt dat ze dit rondtrekkende bestaan niet als vermoeiend ervaart. De Banks-filosofie brengt ze hierbij in praktijk. ,,Je maakt je minder druk om dingen die komen gaan. Wil ik bijvoorbeeld privé gasten ontvangen omdat mijn camper te klein is, dan doe ik dat gewoon in een restaurant.” Zij heeft ook geleerd dat je vaste gedachtenpatronen kunt loslaten. ,,Veel gedachten zijn niet logisch en waar, en als je dat beseft dan krijg je meer vrijheid. Het is de ervaring in het moment.”
Hoe volgende week hun theatershow ‘SOS! Geluk in de aanbieding’ vorm zal krijgen is ook iets dat zal ontstaan in het moment. Ieder geval is het meer een praatshow. ,,Zoals onze radioshows bereiden we ook voor deze theatershow niets voor. We gaan zitten en kiezen een onderwerp; klaar. We hebben wel een aantal speerpunten maar we nodigen het publiek vooral ook uit om vragen te stellen.” Lachend zegt ze: ,,Ik hoop op bezwaren van het publiek. Dat zij zullen zeggen dat wij het leven te simpel en te luchtig opvatten.”
‘SOS! Geluk in de aanbieding’ door Angela Mastwijk en Linda Spaanbroek. Te zien: zondag 17 december 2017, 14.00 uur in Theater Idea, Soest. Tevens boekpresentatie: ‘Het mag ook makkelijk’. Kijk op www.shiftacademy.nl
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
In het Dudokpark, vlakbij het raadhuis van Hilversum, staat een bronzen beeld van een man in een achttiende-eeuws kostuum. De slanke man draagt in zijn rechterhand een masker. Zijn linkerhand heeft hij opgeheven alsof hij de aandacht wil vragen. Dit beeld wordt ‘De Acteur’ genoemd. Het is gemaakt door de Nederlandse beeldhouwer Gabriël Sterk (1942). Deze beeldhouwer heeft dit manshoge beeld in 1977 vervaardigd op basis van portretten van Giacomo Casanova (1725-1798). Deze historische figuur staat bekend als vrouwenverleider.
Uit zijn uitgebreide memoires (‘Histoire de ma vie’) blijkt onder meer dat hij werkte als violist, beroepsgokker en schrijver. Ook heeft Casanova een staatsloterij opgezet. Nergens staat echter te lezen dat hij acteur was. Vanwaar dan deze benaming van dit beeld?Het antwoord weet de maker van het beeld: Gabriël Sterk. De kunstenaar woont en werkt al jaren in de Provence. Sterk kreeg ruim veertig jaar geleden van Marco Leeflang de opdracht om een beeldje te maken van Casanova. Leeflang was destijds directeur van de Stichtse Culturele Raad en hij was in zijn vrije tijd amateurhistoricus en Casanovist. De beeldhouwer maakte een Casanova-sculptuur van tachtig centimeter hoog en goot daar enkele exemplaren van.
Gabriël Sterk, die in de jaren zestig studeerde aan de Rijksacademie voor Beeldende kunst, mocht toen al graag portretten maken, vooral van figuren uit de Renaissance. ,,Ik heb verschillende portretten van Casanova gebruikt”, legt Gabriël Sterk uit. ,,Casanova had een broer: Francesco, die kunstschilder was en ook van hem heb ik een portret gebruikt. Daarnaast gebruikte ik een Casanova-portretschildering van Rafael Mengs en van Johann Berka. Zo, op een manier dat ik goed zijn gelaatstrekken kon uitbeelden.
Ik heb van deze figuur een dertiger gemaakt, een levensgenieter.” De beeldhouwer geeft een verdere beschrijving. ,,Destijds heb ik de memoires van Casanova gelezen. Hij was een gewiekste man die veel dingen deed in zijn eigen voordeel. Hij draagt in zijn hand een masker, omdat hij altijd achter een masker leefde.” Sterk zegt dat Casanova mensen kon inpalmen en dat deed hij door zijn slachtoffers veel aandacht te geven. ,,Vandaar die hand omhoog in een vertellende positie.”
Een van deze Casanova-sculpturen werd in 1979 tentoongesteld in Cultureel Centrum de Vaart in Hilversum. Dit gebeurde op initiatief van Gerlof Zijlstra, directeur van het Goois Museum en cultuurambtenaar van Hilversum. Sterk omschrijft hem als een aardige man die grote interesse had in beeldhouwkunst. Voor de gemeente kocht hij veel beelden aan waaronder enkelen van Sterk. ,,Het beeld ‘Fjordenpaard’ (te zien op de Koninginneweg) was zijn eerste aankoop. ‘Levensvreugde’ is een ander beeld van mij; ook dat staat in Hilversum (Diependaalselaan).
In opdracht van Zijlstra vervaardigde hij een grotere ‘Casanova’. Het beeld werd geplaatst op de hoek van de theaterwinkel van Theater Gooiland en de Luitgardeweg en kreeg de naam ‘De Komediespeler’ of ‘De Acteur’. ,,Zijlstra heeft het beeld ‘Casanova’ omgedoopt tot ‘De Acteur’. Het was niet mijn idee, maar ik protesteerde niet tegen het veranderen van de naam. Je was al blij dat je een opdracht kreeg.” Foto’s van de kunstenaar en de onthulling zijn er niet. ,,Het beeld werd geplaatst toen ik net naar Australië verhuisde. Ik had daar een aanbieding gekregen om meer beelden te maken, die ik niet kon afslaan.” In Australië heeft Sterk acht jaar gewoond. Nadat hij een expositie had in 1985 – 86 in Parijs, vestigde hij zich in Frankrijk.
Toen er begin jaren negentig bij Theater Gooiland parkeerplaatsen kwamen, moest het beeld wijken en verhuisde ‘Casanova’ naar de opslag. In 1998 werd het herplaatst in het Dudokpark. ,,Of het officieel Casanova zou moeten heten? Ja, dat vind ik wel!” Wie weet wordt dit opgepikt door gemeente Hilversum. www.gabrielsterk.org
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
Foto: Kastermans
In de Van Houtenkerk in Weesp zal voor de vierde keer het Weesp Chamber Music Festival plaatsvinden. Initiator van dit kamermuziekfestival is het Brits-Nederlands Navarra String Quartet en wederom zijn er bevriende topmusici uitgenodigd om te komen spelen. Bezoekers kunnen muziek verwachten onder andere van het Navarra Quartet, het Elias Quartet en het trio Daria van den Bercken (piano), Felicia van den End (fluit) en mezzosopraan Karin Strobos.
Het toeval wil dat Felicia van den End en Karin Strobos beiden in Weesp wonen. Een mooie gelegenheid voor een dubbelinterview. Op dit moment is Strobos verbonden aan De Nederlandse Opera en heeft ze tevens een vaste betrekking als eerste mezzosopraan in het Aalto-Musiktheater in Essen. Ze kreeg in één klap grote bekendheid toen ze in 2011 mocht invallen voor de rol van Octavian in de opera ‘Der Rosenkavalier’.
Van den End treedt veel op met kamermuziek en maakt deel uit van het prestigieuze New European Ensemble. Met fluitspelen begon ze toen ze tien jaar oud was. Haar moeder speelde als amateur dwarsfluit. ,,Ik hoorde altijd fluit om me heen. Het was niet eens een bewuste keuze; ik begon gewoon ook te spelen.” Ze had talent en kwam op haar twaalfde in de Jong Talentklas van fluitdocent Abbie de Quant aan het Conservatorium in Utrecht. ,,Het was fantastisch! Je krijgt dan al heel jong heel goed les. Je hebt dan een voorsprong op kinderen die nog niet goed les krijgen.”
Het drietal kent elkaar van het muziekconcours Het Debuut in 2009. Daria van den Bercken en Felicia waren een duo en auditeerde toen voor deze promotietraject van klassiek muziek. Ton Hartsuiker (toenmalig directeur Conservatorium Utrecht) bracht ze bij elkaar. Karin Strobos: ,,In het begin vond ik het wel heel spannend want ik werd toegevoegd aan een bestaand ensemble. We hebben een paar weken gerepeteerd en een try-out gedaan en merkten tijdens het uitvoeren dat we echt een klik hadden.” Felicia: ,,Het is wel uniek dat het na zoveel jaren nog goed zit.”
Fluit, zang en piano is geen gebruikelijke kamermuziekcombinatie. Het aanbod van composities is schaars. Speciaal voor het trio is er bestaand repertoire bewerkt en nieuw werk geschreven. Strobos: ,,Wijnand van Klaveren heeft voor ons Fauré-liederen bewerkt en David Dramm schreef het indrukwekkende stuk ‘Bloedengel’ (op een gedicht van Ingrid Jonker, RH).” Op verzoek van de organisatie van het festival speelt het trio in het bijzonder repertoire van Franse componisten. Strobos: ,,Van Ravel doen we een stuk uit de Shéhérazade en van Chausson ‘Chanson perpétuelle’. Bovendien spelen we met het Navarra kwartet en in andere samenstellingen.”
Niet elke operazanger zingt makkelijk liederen. Strobos legt uit dat ze beide genres graag zingt. ,,Ik heb het beide nodig om plezier in zingen te houden. Met kamermuziek kan je meer op het randje van je stem zingen: kleiner en met veel meer kleuren. Er ontstaan ook meer dingen, soms momentjes die je niet kunt repeteren, zoals dat moet bij opera.”
Van den End vult aan dat Strobos’ stem makkelijk kleurt bij haar fluitgeluid. ,,Haar stembereik van mezzosopraan vind ik warmer dan dat van een sopraan. Niet te schel of te hoog.” Strobos woont en werkt de helft van de tijd in Essen. Het is soms een heel georganiseer. ,,Maar het is daar een leuke werkplek en ik krijg alle kansen die ik wil. In het eerste jaar zong ik allerlei rollen, maar nu ben ik eerste mezzosopraan en dat betekent dat ik maar vier of vijf grote rollen per jaar zing. Dat is goed te combineren met mijn gezin en werk hier in Nederland.”
Beide jonge vrouwen wonen nog niet zo lang in Weesp en komen uit Amsterdam. Van den End: ,,Het voelt hier net alsof ik nog in Amsterdam woon.” Strobos: ,,Weesp heeft een eigen historie en grachten en vanaf dag één voelde ik mij hier thuis. Het is de eerste keer dat we optreden in de Van Houtenkerk. Het zal zeker niet de laatste keer zijn.”
Weesp Chamber Music Festival 2017 vond plaats op 17, 18 en 19 maart in Weesp. www.weespchambermusicfestival.nl
Dit artikel verscheen eerder in de Gooi- en Eemlander in 2017.
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
Het is dit jaar 125 jaar geleden dat de Nederlands Vlaamse violist en componist Oscar van Hemel (1892-1981) werd geboren in Antwerpen. Voor het muziekleven van Hilversum in de jaren vijftig en zestig heeft hij veel betekend. Hij schreef talrijke composities voor symfonieorkest, kamermuziekensembles en koren. Om deze ‘vergeten’ componist te eren is er een aantal feestelijke activiteiten georganiseerd. Beginnend op Van Hemels geboortedag op 3 augustus met een carillonconcert op het raadhuis in Hilversum. Een speciaal herdenkingsconcert is op 8 oktober in Muziekcentrum van de Omroep.
Juist toen van Hemel zijn conservatoriumdiploma viool had behaald in 1914, brak op zijn verjaardag 3 augustus de Eerste Wereldoorlog uit. Na een bombardement op Antwerpen vluchtte hij naar Nederland. Met vioollessen en door te musiceren voorzag hij zich in zijn levensonderhoud. In 1918 kreeg hij een vaste aanstelling als docent viool en piano aan de muziekschool in Bergen op Zoom. Van Hemel organiseerde ook kamermuziekconcerten en werkte als muziekrecensent voor dagblad De Zoom. Hij nam compositielessen van componist Willem Pijper en ging zich meer toeleggen op het componeren. In 1949 verhuisde de componist met zijn grote gezin naar Hilversum en daar bleef hij wonen en werken tot zijn dood in 1981.
Nazaten van de componist hebben in 1992 de Stichting Oscar van Hemel opgericht. Eén van hen is Oda Waes- van Hemel, de jongste dochter. Voor haar is het onwennig om over hem te praten. ,,Ik kom uit een groot katholiek gezin. Ik ben het jongste kind van elf kinderen. Ik heb mijn vader niet als jonge man gekend. Toen wij in 1949 aan de Emmastraat in Hilversum kwamen wonen was ik zeven en pas toen hij eind in de zestig was leerde ik hem echt kennen.”
Voor een professioneel componist was hij een laatbloeier. Als hardwerkende violist en docent kwam hij niet tot componeren. Dat was een enorme frustratie voor hem. ,,Mijn moeder, die de organisator was van het gezin, zorgde dat mijn vader werk kreeg in Hilversum. Zijzelf werkte als onderwijzeres en mijn oma, die bij ons inwoonde, deed het huishouden. Het was een groot gezin. We hadden het niet lux, maar er was altijd genoeg te eten.”
Naast de inspanningen van haar moeder dankt Van Hemel zijn carrière ook aan componist Willem Pijper. Rond zijn veertigste (1931-1933) volgde hij compositielessen bij Pijper. Pijper zorgde er met zijn pedagogische vaardigheden voor, dat Van Hemel zich onbelemmerd verder kon ontplooien.
Het latere succes van haar vader, met veel opdrachten voor onder meer de omroep en de gemeente Hilversum, maakte zijn jongste dochter van dichtbij mee. Hij was ook muziekrecensent voor de Gooi- en Eemlander. Haar eigen beroepsleven begon toen ze op haar achttiende het huis verliet en ging werken als verpleegkundige. In het ziekenhuis leerde ze haar man kennen. De laatste twintig jaar heeft ze gewerkt als trouwambtenaar van de gemeentes Hilversum en Bussum. Deze bijzondere functie legt ze eind van dit jaar neer.
Oda Waes-van Hemel omschrijft haar vader als een bescheiden man die soms ongeduldige kon zijn. Hij hechtte veel waarde aan waardering. ,,Hij vond het vreselijk dat zijn werk in de jaren zeventig niet meer werd uitgevoerd. De moderne klassieke muziek vond hij verschrikkelijk. Hij maakte zelf melodieuze muziek en was dol op de muziek van impressionisten als Ravel en Debussy.”
Nu ze zelf ouder is, luistert ze vaker naar de muziek van haar vader. ,,Zijn ‘Tweede vioolconcert’ mag ik graag beluisteren. Ook zijn ‘Eerste’, dat ik weer hoorde en uitgevoerd door zijn kleindochter Muriel van Hemel, vind ik prachtig.” Met enig ontroering vertelt ze: ,,Hij heeft pianostukjes voor mij geschreven, die ik vaak speel, ik denk dan ‘Wat heb je gedacht toen je dit schreef? Hij was een romanticus.’’
125e herdenkingsjaar Oscar van Hemel voor meer informatie www.oscarvanhemel.nl
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
Drie jaar lang is prentenmaker Gijs Elzinga (74)in zijn atelier in Muiden bezig geweest om zijn grafisch-poëtisch kunstobject ‘Eindig in eeuwigheid’ te ontwikkelen en vorm te geven. Dit project staat op één strook papier van ruim 15 meter lang en een halve meter hoog. Het zijn figuratieve prenten, veelal in pasteltinten, die hij door middel van gedichten in twee verhaallijnen met elkaar verbond. Eén lijn heet ‘Schepping’; daarin zijn de dagen van de schepping uit de Bijbel verwerkt. De andere lijn heet ‘Jij en ik’. De lange rol wordt opgehangen op een doorzichtig rond scherm, waar inhoud en vorm dan samenkomen. Het unieke prentenobject is te zien in de Grote Kerk in Muiden.
Elzinga heeft een interessante loopbaan in de academische wereld achter de rug. Hij studeerde geneeskunde, werd onder meer hoogleraar fysiologie aan de Vrije Universiteit en eind jaren negentig voorzitter van het programma ter bestrijding van tuberculose bij de World Health Organization (WHO).
proefpers
Hij verrichtte altijd analytisch denkwerk op hoog niveau. Het is verrassend dat zijn prentenmakerij een gevoelskant laat zien en ambachtelijk is. ,,Ik ben vrij handig en het ambachtelijke vind ik leuk om te doen. Ik heb het mijzelf aangeleerd. Door het lezen van stapels boeken verdiepte ik mij in de verschillende technieken van grafiek. Eerst begon ik met afdrukken met een lepel en daarna gebruikte ik een mangel.” Uiteindelijk nam Elzinga een proefpers over afkomstig uit de Staatsdrukkerij. Een proefpers werd vroeger gebruikt voor het afdrukken van één exemplaar als voorbeeld om te kijken of een tekst wel goed was.
,,Gedichten schrijven is ook een ambacht. Je moet wel aanleg hebben en belangstelling voor taal. Maar het is ook heel veel oefenen en nadenken.” Het ontwerp maken was in eerste instantie een analytisch proces. ,,Het thema is eindig en eeuwigheid. Het komt voort uit één van mijn eerder geschreven gedichten: ‘Vuurvogel’. De vuurvogel (Feniks) stort zich in het vuur en iedere vijf eeuwen wordt hij uit het vuur weer opnieuw geboren. Een cyclisch gebeuren. Daarom is de vorm ook belangrijk om de prenten en gedichten op één strook papier te krijgen.”
Scheppingsverhaal
Voor het maken van drukvormen gebruikt Elzinga linoleum gelijmd op betontriplex. Hij zaagt daar dan figuren uit. Als een puzzel haalt hij deze vervolgens uit elkaar om elk stukje apart te bewerken met inkt. ,,Dan kun je dus veel kleuren in één drukgang in een prent krijgen. Elke afdruk op de lange strook moet natuurlijk wel meteen perfect zijn, als het mislukt ben je immers die strook kwijt. ”
‘Eindig in eeuwigheid’ zal op tournee gaan en in meer kerken geëxposeerd worden. ,,Het einde begint altijd opnieuw in eeuwigheid. Dit scheppingsverhaal is meer een soort metafoor van hoe wij hier zijn gekomen en waar gaan we naar toe? Het idee is van alle mensen en tijden, en iedereen kan er vast iets mee.”
‘Eindig in eeuwigheid’ van Gijs Elzinga is te zien in de Grote Kerk in Muiden. www.gijselzinga.nl Dit artikel verscheen eerder in 2015 in de Gooi- en Eemlander
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren:
In oktober 1992 heb ik, samen met medestudenten van media- en theaterwetenschappen aan de UVA, de reportage gemaakt ‘Graven waar geen bloemen liggen’.
Dit is een korte videofilm over de Joodse begraafplaats in Diemen.
Op het Nationaal Videofestival Gouden Vlam in 1993 kreeg het de tweede prijs in de categorie: reportage.
Druk op de afbeelding om het filmpje te zien.
Reacties zijn altijd leuk!
Schrijf naar info@diversityathome.nl
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren.
0 
