Poep- en pies antwoorden rekent Meester Mark goed
- At juli 06, 2017
- By Rudolf
- In Overigen
0
In mei 2017 gaf schrijver, journalist en eventjes-docent Mark van der Werf (alias Meester Mark) een lezing in de Bibliotheek van Hilversum. Hij was daar om zijn nieuwste boek Meester Mark rekent het goed te promoten. Dit is een bundeling van schoolopdrachten met fouten die gemaakt zijn door zijn leerlingen. Meester Mark liet daaruit, aan de hand van een PowerPointpresentatie, voorbeelden zien en besprak terloops het wel en wee van het docentenleven. Het zaaltje zat vol met juffen en voor hen was het een feest der herkenning.
Na een jarenlange carrière als journalist (o.a. als politiek redacteur bij het AD) besloot Mark van der Werf in 2011 leraar te worden. Hij begon een opleiding aan de PABO (Thomas More Hogeschool) in Rotterdam en kwam te werken op een multiculturele bassischool in dezelfde stad in West. Als onervaren leraar startte hij als meester Mark in groep drie.
Woordjes aanleren en leerlingen leren rekenen kon hij wel, maar de PABO leerde hem niet hoe je orde moest houden op een ‘zwarte school’. Ook vertelde niemand hem dat een leerkracht elke dag een bups aan administratie te verwerken heeft. Hij schreef zijn schoolervaringen op en deze werden gepubliceerd als columns in het AD.
Onder begeleiding van een ervaren juf gaf hij met succes les aan groep drie. Hij begon zelfstandig in het nieuwe jaar aan groep zeven. Dat bleek een lastige groep. Toen een onhandelbare jongen gum naar zijn hoofd bleef gooien, en met drie man sterk de klas uitgewerkt moest worden, was dat het begin van het einde van zijn loopbaan als onderwijzer. Steeds vaker moest hij zijn stem verheffen in de klas en meester Mark overschreeuwde zichzelf. Het schooljaar maakte hij niet af en hij stopte zijn onderwijscarrière.
Over zijn bevindingen in het onderwijs (de werkdruk, de bureaucratie, de administratie en irritante leerlingen) schreef hij met de nodige zelfspot het boek Meester Mark draait door (2014). Hij kreeg veel respons van onderwijzers op dit boek. In 2015 verscheen Van der Werfs tweede boek: Meester Mark vraagt door. Daarin laat hij leerkrachten aan het woord die hun frustraties uiten over het onderwijs maar ook vertellen hoe zij zich staande weten te houden voor de klas. Boek nummer drie volgde. Voor Meester Mark graaft door (2016) benaderde Van der Werf leerkrachten uit verschillende generaties en schreef hun anekdotes op.
Prettig cadeauboek
Nu is er dan zijn nieuwste boek Meester Mark rekent het goed. Eigenlijk is het een verzameling van schoolopdrachten met foute antwoorden gemaakt door kinderen. Daarvan hebben leerkrachten foto’s gemaakt en ze ingestuurd naar de Facebookpagina van Meester Mark. Leerkrachten sturen hem foto’s toe van werkboekjes, schriften en briefjes. De bijdragen zijn grappig, bijdehand, creatief en soms ontroerend. Ze zitten vol zogeheten kinderlogica. Een mooi grafisch en heel prettig cadeauboek. Uiterst geschikt voor schoolwerk controleurs als juffen, meesters en ouders (verzorgers).
Tijdens de lezing in Hilversum excuseert Mark van der Werf zich er telkens voor, hoe hij als leerkracht te werk ging. Voor knutselen had hij twee linkerhanden en hij kon echt geen orde houden. Hij is een charmante verteller en soms is hij wat hakkelig in zijn woordkeuze. Het is niet gek dat het geen succes is geworden in het onderwijs. Kinderen voelen het haarfijn aan als iemand voor de klas te weinig gezag uitstraalt. Ze nemen dan een loopje met je.
Zijn lezing is vooral voor onderwijzers bedoeld. Op een projectiescherm plaatst hij stellingen die de ex-schoolmeester dan merendeel lichtvoetig bespreekt. Soms geïllustreerd door dia’s van zijn nieuwe boek Meester Mark rekent het goed.
Fouten analyseren
Analyseer je de foutieve antwoorden van de schoolopdrachten dan lees je dat veel kinderen schaamteloos poep- en piesantwoorden geven. Iets wat in mijn generatie (jaren zeventig) onvoorstelbaar zou zijn geweest. Straf zou volgen.
Daarnaast heb ik soms mijn twijfel of er niet wat schort aan het lesgeven in de Nederlandse taal. Er is toch wel duidelijk een verschil in klinkers en hoe je die moet schrijven?
Van der Werf merkt op dat bezoekers via zijn posts op Facebook heel snel en negatief oordelen. Zoals de foto hieronder. Een rode streep door een opdracht is fout, maar het kan ook vernederend zijn en slecht zijn voor het zelfvertrouwen van het kind.
Het boek biedt ook reflectie. Wat valt er te leren van de foutieve antwoorden? Als voorbeeld geeft Meester Mark het werkblad van de metriek. Als kinderen niet worden uitgedaagd en het is te veel van hetzelfde, dan haken kinderen af.
Ergens vraag ik mij af of kinderen dit wel allemaal zo leuk vinden: hun foute antwoorden gepubliceerd. Is daar toestemming voor gegeven? Later lezen ze hun fouten terug en dan?
Positieve adviezen
Dat de Meester Mark-boeken het goed doen bij het onderwijspersoneel is niet verwonderlijk. Tijdens de lezing kwam hij met allerlei positieve adviezen, door schade en schande wijzer geworden in het vak.
Zo poneert hij dat leerkrachten meer moeten opkomen voor zichzelf om te kunnen ontsnappen aan de werkdruk. Hij memoreert dat docenten nog tot heel laat in de nacht in het Parnassus schooladministratiesysteem de rapportages van kinderen zit in te voeren.
Ook vertelt hij dat veelal vrouwelijke leerkrachten niet kunnen stoppen met bepaalde kwesties te blijven evalueren. Weet een goede scheiding te hanteren tussen school en privé. Wat soms heel moeilijk is; zeker als je één van de weinige docenten bent in een dorpje, bijvoorbeeld op Texel.
Als laatste wil hij aankaarten dat je als docent jezelf ook de ruimte moet geven om nieuwe dingen te leren. Zo noemt hij de nieuwe media als voorbeeld. De avond werd afgesloten met gesprekjes en de verkoop van zijn boeken. Toen een (oud) juf twee boeken van hem wilde kopen onder de inkoopprijs ging hij toch overstag. Geen carrière in het onderwijs voor Meester Mark misschien in de detailhandel?
Meester Mark rekent het goed
Paperback, 14,5 x 21 cm
175 pagina’s, fullcolour
Nederlands, Scriptum uitgeverij
ISBN boek : 9789463190459
€ 12,50
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren.
Een autist, een fantast en een man met een midlifecrisis. Allemaal loser-films #IFFR 2017
- At februari 21, 2017
- By Rudolf
- In Overigen
- 0
Het International Film Festival Rotterdam onderscheidt zich van andere festivals door niet mainstream te zijn. De vertoning van commerciële Hollywoodfilms zijn dan ook op één hand te tellen. De meeste IFFR-films zijn serieuze films waarin personages tobben met de werkelijkheid. ‘De loser’ is een dankbaar thema; mislukkelingen die in veel gevallen ongewenst gedrag vertonen. Hun acties veroorzaken allerlei problemen voor zichzelf en voor hun omgeving. Het filmprogramma VPRO Big Screen van IFFR 2017 bevatte veel loser-films. Drie loser-films zijn er uitgelicht: een met een autist, een fantast en een man met een midlifecrisis.
Lemon
Lemon
Als eerste de Amerikaanse debuutfilm Lemon van Janicz Bravo. Een tragikomische film a la ‘Woody Allen’ met joodse humor en de nodige neurosen. De veertigjarige Isaac Lachmann is hier de loser. Als hij verlaten wordt door zijn blinde vriendin komt hij zichzelf onplezierig tegen. Hij is als regisseur verbonden aan een theatergroep. Wanneer blijkt dat zijn regieassistent Alex succesvol is in de professionele ‘showbusiness’ wordt hij jaloers. Het enige dat Isaac heeft bereikt is model staan in reclamecampagnes over ziektes. Daarnaast heeft hij ook geen geld; hij wordt financieel onderhouden door zijn ouders.
Isaac vertoont op een gegeven moment steeds meer curieus gedrag. Uit jaloezie spuit hij de auto van collega Alex vol met verf. Heel krampachtig krijgt hij een ‘date’ met donkere vrouw. Gênant staat hij op haar BBQ-feestje uitleg te geven over de moeilijke positie van de zwarte bevolking in de maatschappij. Dat hij zo onaangepast is kan je hem bijna niet kwalijk nemen. Want als je zijn ouders en familie ziet, herken je bij hen dezelfde autistische neurotische trekjes. Lemon bevat flauwe pies- en poepgrappen en dat verdoezelt de boodschap: dat je, als je faalt, je leven opnieuw moet uitvinden.
Familie Life
Family Life
In de film Family life van de Chileense regisseurs Alicia Scherson en Cristián Jiménez zien we een loser van het type uitvreter en fantast. In deze meer dramatische dan komische film gaat het over Martín die op het huis past van zijn verre neef Bruno, die met vrouw en kind lang op vakantie gaat. Tegen de verwachtingen in begint de film met een schets van het familieleven van Bruno. Het lijkt allemaal pais en vree.
Van Martín weten we weinig. Zijn vader is net overleden en bij wijze van erfenis heeft hij fotoboeken meegenomen. Werken doet hij niet, maar we zien hem wel veel roken en drinken. Hij heeft maling aan het huis waarop hij moet passen.
Zodra Martín de kwijtgeraakte poes moet zoeken ontmoet hij de alleenstaande moeder Paz. Hun aanvankelijk alleen seksuele relatie groeit al snel uit tot een serieuze relatie. Maar Martín liegt. Hij doet alsof hij gescheiden is en de woning en de gezinsfoto’s van hemzelf zijn. Nog voordat Bruno en zijn gezin terugkomen is Martín gevlogen, het huis achtergelaten als een puinhoop. De leugenpraatjes en de ongemakkelijke situaties zijn pijnlijk grappig. Ondanks het overtuigende acteerwerk zet Family Life je niet aan tot denken. Hooguit weet je dat een loser die de boel bedondert, niet meer te vertrouwen is en geestelijke bijstand nodig heeft.
Pop Aye
Pop Aye
Op het eerste gezicht is architect Thana in de Thaise film Pop Aye van Kirsten Tan geen loser. Maar hij lijdt aan een midlifecrisis. Aanleiding hiervoor zijn problemen op zijn werk. Zijn architectenbureau, waar zijn zoon nota bene de scepter zwaait, keurt zijn werkvoorstellen af. Als hij ook merkt dat zijn vrouw weinig interesse in hem toont, raakt hij teleurgesteld in het leven. Hij richt zijn aandacht op een olifant die hij steeds ziet rondlopen in de stad Bangkok. In hem herkent hij de olifant Pop Aye uit zijn jeugd waarmee hij als jongetje op het Thaise platteland opgroeide. Hij koopt de olifant en neemt hem mee naar huis. Maar als de olifant zijn tuin verwoest en in zijn huis komt, wordt Thana door zijn vrouw het huis uit gezet. Hij besluit het die naar zijn geboortedorp terug te brengen.
In deze grappige soms absurdistische ‘pelgrims’-roadmovie komt van alles op zijn pad. Zo belandt hij uitgeput bij de armzalige hut van een landloper. Deze arme man vertelt een verhaal over de mensen die hij is kwijtgeraakt, zoals zijn vroegere vriendinnetje. Thana helpt hem gul. De zwerver komt echter door een scooterongeval om het leven, toevalligerwijs net op dezelfde weg waarover later Thana arriveert. Het leven is hier absurdistisch.
Thana wordt door politieagenten aangehouden. Hij heeft geen vergunning voor Pop Aye en wordt de grens over gezet. De corrupte bureaucratische Thaise agenten worden hier hilarisch neergezet door de geëngageerde regisseuse. Uiteindelijk komt hij met Pop Aye aan in zijn oude dorp, wat geen dorp meer blijkt te zijn, maar hoogbouw met flats. Pop Aye is een warme film zonder sentimenteel te worden. Een hoopgevend verhaal over mededogen en doelen stellen. Terecht winnaar van de VPRO Big Screen Award 2017.
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren.
Een workshop in Pier K Nieuw Vennep
- At december 26, 2015
- By Rudolf
- In Overigen, Workshop
- 0
Op zaterdag 9 januari 2016 gaf ik een workshop ‘Communiceren met de pers’ in Kunst- en Cultuur gebouw Pier K in Nieuw-Vennep.
En de positieve reacties waren:
– ‘Duidelijk met beelden en goede voorbeelden’
– ‘Aangepast op de deelnemers’
– ‘ Zeker veel nuttige informatie, waar ik zelf nog nooit van heb gehoord’
De wezel en de kikker
- At april 19, 2015
- By Rudolf
- In Overigen
- 0
De natuur is vreemd maar ook bijzonder. Bron: Marian ter Rele
Teken dat je werk leeft
- At januari 30, 2015
- By Rudolf
- In Overigen, Poëzie
- 0
“De Poëzieweek. Ik houd er niet zo erg van. Je hebt de Dag van de secretaresses, de Week van de lingerie en sinds een paar jaar de Week van de gedichten. Het is een beetje flauwekul. Het is net als bij de Nacht van de poëzie in Utrecht: mensen zijn er geweest en denken dat ze voor een jaar genoeg aan poëzie hebben gedaan. En dat is niet de juiste instelling. Je zou willen dat van poëzie het hele jaar door werd genoten. Je hebt liefhebbers die dan meer poëzie kopen van dichters die ze leuk vinden, maar of zo’n week effect heeft weet ik niet.”
Openbaringen
“Ik schijn inderdaad één van de meest gelezen dichters van Nederland te zijn. Mijn werk wordt veel gebruikt in rouwadvertenties. Het is een teken dat je werk leeft. Of je kunt leven van gedichten? Het is niet aan te raden voor een jong iemand om te besluiten om dichter te worden. Voor Dagblad van het Noorden schrijf ik elke week een stukje. Dat levert wat inkomen op. Het schrijven van gedichten is een onzekere productie. Je kunt niet zeggen: ik produceer elke twee jaar een bundel. Daar moet je niet op vertrouwen. Er is geen poëzie waar iemand meetbaar wijzer van wordt. Het is nooit zo dat je wereldschokkende openbaringen aantreft in gedichten. Daar is kunst ook niet voor bedoeld.”
Dood en narigheid
“Mijn stijl is in de loop van die veertig jaar wel wat veranderd, misschien wat serieuzer geworden. Je hoopt ook dat je zelf wat wijzer bent geworden. Dat het doorklinkt in de poëzie die je schrijft. Ik schreef veel over dood en narigheid, maar dat is een symptoom van de vergankelijkheid. Als je ouder wordt, word je daar meer van doordrongen. In het begin heb ik wel strakke vormen gehanteerd, met altijd het streven dat mensen mij konden begrijpen als ik iets schreef. Ik liet toen meer ironie toe in mijn werk, maar dat zorgde voor misverstanden bij lezers. Dat heb ik uitgebannen. Een politiek gedicht of over de actualiteit zou ik niet zo snel schrijven. Ik ben bezig met Zuid Europese Renaissancepoëzie van eeuwen geleden, dat is interessanter. Mijn poëzie wortelt daar meer in dan in deze eigen tijd. Ik neem er zelfs vertalingen van op in mijn bundels. Daaruit ga ik in Soest ook voordragen.”
SLAS (literaire club Soest) viert samen met dichter Jean Pierre Rawie op donderdag 29 januari de Nationale Gedichtendag. Tevens muziekoptreden Soester Meike van de Linde. Plaats: Theater Artishock. Eerder gepubliceerd in de Gooi- en Eemlander van 24 januari 2015
Vind je dit een goed artikel? Wil je mij steunen? Klik op doneren.
Nieuwe site!
- At november 27, 2014
- By Rudolf
- In Overigen
- 0
Af is het nog niet, maar hier lees je dat ik een nieuwe site heb! In WordPress! In het nieuwe jaar zal ik geregeld mijn eigen werk in deze rubriek plaatsen. Dus ga mij volgen!
Opmerkingen? Graag!
Rudolf
