Ameland haalt nieuwe toerist binnen met oesters en cocktails

In de weekendbijlage van het NRC op zes augustus las ik het artikel van Mark Middel met de titel ‘Ameland moet wennen aan ‘nieuwe toerist’ met bakfiets of naaldhakken’. Naar mijn mening had er moeten staan: ‘Ameland haalt ‘nieuwe toerist’ binnen met oesters en cocktails’

Al vanaf mijn kinderjaren – ik ben een halve Amelander – verblijf ik geregeld op dit mooie eiland. Ameland is voor mij een vakantieplek vol nostalgie. In de zomer huurden mijn ouders vaak een vakantiehuisje. Je sliep dan in een stapelbed, zat je in harde rotanstoelen en er werd gekookt op een butagasstel. Als er al een televisie stond, dan was dat een grote luxe. Een compleet vakantiegevoel kreeg je van suikerbrood bij de koffie en raspatat eten onder de vuurtoren. Met een gehuurde fiets, met de zeewind in je gezicht, fietste je de longen uit je lijf naar het volgende dorp. Daar bleef altijd alles bij het oude: de historische huisjes, de buurtwinkeltjes en de hotels.

Keuterboeren

Afgelopen juli was ik weer op Ameland. Het viel me op dat het eiland in korte tijd is veranderd. Van oudsher zijn Amelanders hardwerkende ondernemers die meerdere beroepen uitoefenen om in hun sobere bestaan te kunnen voorzien. Mijn voorvaderen waren vissers en keuterboeren. Ze verdienden wat de zee of het eiland bood. Toen er eenmaal gasten op het eiland kwamen, werd toerisme een verdienmodel. Je land en je stal veranderen in een vakantiegelegenheid was kinderlijk eenvoudig. Maar de Amelandse ondernemers van nu willen meer. Alles wordt uit de kast getrokken voor de ultieme vakantie-ervaring

Dat zie je aan de jaarlijkse evenementen als het Mad Nes festival, Beach Rugby Festival, de grote Tri-Ambla triatlon en de Kunstmaand. De tienduizenden gasten van deze evenementen logeren in peperdure bungalows en zomerappartementen die de laatste jaren uit de grond gestampt zijn. De kampeervelden en duinen, zoals bij de vuurtoren, zijn opgevuld met zielloze chalets, die hutjemutje bij elkaar staan. Daar hoef je niet te zitten op rieten stoelen en te koken op butagas, zelfs de prefab caravans zijn van alle gemakken voorzien.

Drankwinkel

Het is echter niet de bedoeling dat je kookt: je gaat uiteten. Een dorp als Nes barst uit haar voegen van de horeca met zijn voorverwarmde terrassen, waar je lekker kunt loungen met een cocktail, ook al kost die bijna tien euro. Om het koopgedrag van de toerist te stimuleren hebben Amelandse bedrijven ‘eigen producten’ ontwikkeld. Zo kun je kaasproducten kopen bij een kaasboerderij, mosterd halen van de Molen in Hollum, meervallen aaien in een kwekerij en bierproeven in een bierbrouwerij. Wil je nog meer hedonistisch consumeren? Ga dan naar hotel Nobel in Ballum en haar gelijknamige likeurhandel.  Daar staat een ober oesters open te maken voor de klant en kun je de nieuwste likeur gratis proeven in de drankwinkel.

Op de fiets genieten van het natuurschoon om je heen? Niets daarvan, want je huurt een elektrische fiets en je trapt zo snel mogelijk naar de andere kant van het eiland. Zorgen om een lekke band heb je niet, want Ameland is druk bezig de schelpenpaadjes te vervangen door betonnen fietspaden. Kun je nog harder. De fietsenverhuurbedrijven varen er wel bij. Ze verhuren snelle snorfietsen met dikke banden voor luie fietsers, maar ook pijlsnelle elektrische fietsen met enge kinderzitjes voorop. En als je wil zuipen met z’n zessen huur je een skelterfiets.

Hoezo wennen aan de nieuwe toerist? Amelanders hebben zélf de ‘nieuwe toerist’ gecreëerd. Het sneue is dat de ‘nieuwe toerist’ niet wordt gestimuleerd om het terras te verlaten en erachter te komen dat Ameland veel meer te bieden heeft dan oesters en cocktails.

Vond je mijn artikel interessant?  [wpedon id=”1023″ align=”left”]