Pleister in het bad van De Fransse Eijkel

Subtropique

Het cabaretduo De Fransse Eijkel kreeg in 2016 op het Amsterdams Kleinkunst Festival de eervolle publieksprijs. De jury beoordeelde hun eerste voorstelling ‘De Fransse Eijkel speelt De Fransse Eijkel speelt’ als origineel, energiek en eigentijds. In hun nieuwe show ‘Subtropique’, onder regie van Wil van der Meer en met tekstbijdrage van Paul Groot, is opnieuw een levenslustige en absurdistische wereld gecreëerd. Die van subtropische zwemparadijzen en wellness resorts.

De Fransse Eijkel is een ludieke samenvoeging van Sanne Franssen (26 jaar) en Christian van Eijkelenburg (29). Het duo kent elkaar van de musical- en muziektheateropleiding Frank Sanders Akademie en bovendien woonden ze in hetzelfde studentenhuis. Van Eijkelenburg: ,,We vonden elkaar vanaf het begin leuk. Sanne en ik delen dezelfde humor en we vullen elkaar goed aan.” Gevraagd naar bronnen van inspiratie vertelt de cabaretier: ,,Arjan Ederveen en Tosca Niterink hebben vroeger wel het vuur bij me aangewakkerd om uiteindelijk cabaret te gaan maken, evenals Plien en Bianca.”

Pippi Langkous

Hun debuutvoorstelling zat vol absurdistische scènes met maffe danspasjes en parodieën zoals het lip sync naspelen van scènes uit de televisieserie ‘Pippi Langkous’. ,,We houden wel van harde en grove humor. De meeste grappen gaan over vreemde dingen die we om ons heen zien gebeuren. We kijken graag naar mensen en wat we gek aan ze vinden. De keuzes die ze maken en waarom ze iets doen. Iemand die bijvoorbeeld boodschappen doet en een lang gesprek aangaat met de caissière terwijl achter zich een rij vormt. Wat schuilt daarachter?”

Ook bij het creëren van ‘Subtropique’ vroeg het tweetal zich steeds af: waarom ga je naar een zwemparadijs? ,,Het is natuurlijk een tropische illusie waar je als bezoeker genoegen mee neemt. Alles is daar tenslotte namaak of nep. Ook is een zwemparadijs grappig op zich: met mensen met rare waterschoentjes, of van die bakken met vissen waar mensen met hun handen in roeren. Het is een prachtige plek om buitenissige dingen mee te maken. Zo hebben we een scène bedacht over een opgieting-dans in de sauna en een scène waarin een baby in een zwembad wordt gedoopt.”

Smetvrees

De cabaretier vertelt verder dat in elke scène wel iets persoonlijks zit, zoals de scène over iemand met smetvrees in een zwembad. ,,Ik zou niet zo snel naar een zwembad gaan, omdat er dan een angst bij mij opkomt voor vieze dingen. Toen ik een keer aan het zwemmen was, dreef er een pleister voorbij. Dat vond ik echt verschrikkelijk. De smetvreesscène is wel zo’n scène waarvan je hoopt dat hij mensen aan het denken zet wanneer ze zelf in een zwembad zitten.” Net als de eerste voorstelling zal ‘Subtropique’ niet grap op grap zijn. ,,Er zitten zeker ook aandoenlijke en mooie scènes in.”

‘Subtropique’ door De Fransse Eijkel. Regie: Wil van der Meer. Tekstbijdrage: Paul Groot. www.defransseeijkel.nl

 

Janne Schra is expres tijdloos

De gedichten van M. Vasalis (1909-1989) worden troostgedichten genoemd.  Een gedicht als ‘Zo veel soorten van verdriet, ik noem ze niet’ (Sotto Voce) vind je vaak terug in rouwadvertenties. Janne Schra, zangeres en kunstschilderes, zette samen met pianist Reinout Douma en het Noordpool Orkest haar tijdloze gedichten op muziek. Op 16 december zingt Schra, met Douma aan de piano, gedichten van Vasalis in het Rosa Spier Huis in Laren.

Janne Schra (1981) groeide op in Huizen en woont momenteel in Amsterdam-Noord. Na het vwo, voltooid op scholengemeenschap Huizermaat studeerde ze af aan de audiovisuele media-opleiding van de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. ,,Ik zeg altijd dat ik dingen maak: liedjes en schilderijen, en dat ik met mijn liedjes optreed.” De meeste mensen kennen haar van de Nederlandse pop- en jazzband Room Eleven (2001-2010) en als soloartiest. Haar eerste soloalbum kwam uit in 2013 onder de simpele titel ‘Janne Schra’. Twee jaar later volgde ‘Ponzo’, die een nominatie kreeg voor zowel een Edison en een 3voor12-Award. Onder de naam Schradinova schildert Schra kleurrijke portretten.

Vasalis

Vier jaar geleden werd Schra door Reinout Douma van het Noordpool Orkest (bigband met strijkers) gevraagd om een Vasalis-programma te maken. Toevallig kende ze Vasalis en haar werk goed. ,,Op de Huizermaat heb ik over haar een werkstuk geschreven. Dat was niet heel best, gewoonweg omdat mijn puberbrein toen niet veel van haar werk begreep. Wel wist ik dat ik nog meer met haar werk wilde doen, maar dat kwam er maar niet van, totdat Reinout mij vroeg. Ik zei natuurlijk meteen ja. Hij koos mij omdat ik in mijn songs in detail over mijn gevoelsleven schrijf.”  In 2016 deden ze voor het eerst een Vasalis-tour.

,,Om Vasalis’ gedichten dichtbij te krijgen heb ik haar biografie gelezen van de hand van Maaike Meijer. Daarin komt naar voren dat Vasalis een zeer sterke persoonlijkheid was. En niet alleen maar iemand die zo gevoelig was in haar gedichten. Ze was heel professioneel in haar werk en een lieve moeder en oma. Een evenwichtige vrouw. Ik heb veel respect voor haar.”

Afsluitdijk

Vasalis, pseudoniem van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans werkte als kinderpsychiater in Groningen. Tijdens haar leven verschenen, tussen 1940 en 1954, maar drie dichtbundels. Een klein oeuvre van 100 gedichten. Schra en Douma zullen in Laren klassiekers laten horen als ‘Tijd’, ‘Afsluitdijk’, en ‘Drank, de onberekenbare’. Of de gedichten niet oubollig zijn? ,,Het zijn oude gedichten, maar we hebben er expres tijdloze muziek onder gezet. Zo kunnen de teksten zowel uit de jaren vijftig of uit 2040 komen. Vasalis maakte niet gebruik van vaste rijmschema’s. Ik zing precies de tekst die ze geschreven heeft. Soms herhaal ik een versregel; dan krijg het gedicht iets mee-zingbaars.”

‘Vasalis’ Janne Schra zingt gedichten M. Vasalis en trad op, op zondag 16 december 2018, in Rosa Spier Huis, Laren. Piano: Reinout Douma. www.rosaspierhuis.nl 

 

Anne-Marie Jung heeft met ‘Ram’ eigen lijntje

De veelzijdige actrice en zangeres Anne-Marie Jung kwam in 2016 met haar eerste soloprogramma ‘Exoot’; een komische voorstelling waarin zij verschillende karakters ten tonele voerde. ‘Ram’ is haar tweede voorstelling, wederom met diverse personages en liedjes. Dit keer laat Jung meer van zichzelf zien.

Anne-Marie Jung (1976) staat al 30 jaar in de schijnwerpers en ze kan terugkijken op een veelzijdige carrière. Het tv-publiek zal haar kennen van programma’s als ‘Wie is de mol’ (2012) en, nu te zien op RTL5, ‘Foute vriendinnen’.  In de theaters was ze onder meer te zien in de musical ‘Petticoat’ en als leadinglady in de laatste revueshow van André van Duin.

,,Als kind zat ik op ballet en ik vond het altijd heel leuk om met iedereen te praten. Ik was een expressief kind, om niet te zeggen een aandachtsrekkertje.” In 1985 ging ze toneelles volgen bij Jeugdtheater Hofplein in Rotterdam. Haar eerste productie daar heette ‘Meisje loos’ ,,Het voelde heel professioneel. Spelen in een productie met speciaal daarvoor gecomponeerde muziek, een echt decor en volwassen spelers. Mijn eerst en enige tekst was: ‘Boe’. Later speelde ik bij Hofplein in ‘Kruimeltje’ de rol van Buike en brak ik door. Dat was een waanzinnig succes.” Ze wist toen niet beter dan dat ze artiest zou worden en na de havo ging ze op haar negentiende dan ook naar de Kleinkunstacademie.

,,In mijn carrière heb ik verschillende richtingen uitgeprobeerd en onderzocht. Dat ik solo zou gaan zat er al een paar jaar aan te komen. Maar ik twijfelde eraan of zo’n soloprogramma wel kon dragen? Toen ik veertig werd heb ik die angst van me af gezet.” Het materiaal dat ze verzamelde voor zowel ‘Exoot’ als ‘Ram’ komt uit haar persoonlijke leven en dat verpakt ze in haar personages.

,,Er zit dit keer meer een lijntje van mezelf in. Bovendien zijn de personages die door mij bedacht zijn ook een onderdeel van mijzelf. In ‘Ram’ laat ik de maskers vallen van mensen die zich beter voordoen dan ze zijn. Ik ben gefascineerd door Instagram en vooral door influencers en de vloggers. Ik speel een vrouw die een burn-out heeft omdat ze niet meer weet wat ze moet posten. Daar heb ik een heftige parodie op gemaakt. Ik noem haar @superspecialgirl.

Er is ook een personage dat zijn verdriet wegstopt. Zo speel ik een Rotterdamse taxichauffeur die het heeft over zijn all inclusive vakantie met zijn vrouw, maar door net van het onderwerp af te dwalen kom je te weten dat hij zijn vrouw intussen heeft verloren. Zijn eenzaamheid deelt hij met het publiek”. Jung heeft haar voorstelling genoemd naar haar eigen sterrenbeeld, ram. ,,Er zit niet echt een horoscooplijntje in. Ik geloof niet erg in horoscopen maar ik moet toegeven: als ik mijn horoscoop lees, klopt het meestal wel. Ik ben een expressief mens. Flexibel, maar ook standvastig. Ja, ik ben wel blij dat de voorstelling zo heet.”

‘Ram’ van Anne-Marie Jung. Tekstbijdragen: Jurrian van Dongen, Gijs de Lange en Jan Groenteman. Eindregie: Marije Gubbels.  www.annemariejung.com

 

Eigenzinnige humor in Nobel


Kirsten van Teijn bestormde in 2013 de cabaretwereld met haar voorstelling ‘Heilloos’ door zowel de jury-, publieks- als persoonlijkheidsprijs op het cabaretfestival in Groningen te winnen. ‘Zalf’ heette haar tweede avondvullende voorstelling en nu komt ze met ‘Nobel’. Daarin vertelt ze, wederom met een combinatie van ongegeneerde grappen en pakkende liedjes, dat iedereen maar mooi weer speelt over hun leuke perfecte leven.

Kirsten van Teijn (1989) komt uit het Noord-Hollandse boerendorp Heiloo. Als kind voerde ze thuis in de huiskamer toneelstukjes op en zong ze liedjes. Op haar twaalfde ging ze naar het jeugdtheater in Heiloo. ,,Gek genoeg was cabaret mij toen nog niet bekend; ik ging er niet met mijn ouders naar toe. Ik kende ook niet veel vormen van theater. Toen ik zeventien was deed ik audities op allerlei theaterscholen, maar ik kwam erachter dat ik kleinkunst het leukst vond.” Ze kwam terecht op de Koningstheateracademie in Den Bosch. ,,Als actrice krijg je een script en dat moet je dan uitvoeren, maar het liefst schrijf ik zelf en voer mijn werk ook zelf uit.”

 Zelfontplooiing 

Amsterdam heeft ook een kleinkunstacademie maar ze koos voor de Koningstheateracademie. ,,Het beviel me daar goed. Ze hebben er kleine klasjes en je werd persoonlijk begeleid in wat je maakte. Er was ruimte voor zelfontplooiing. Je hoefde geen logopedie om je accent weg te werken terwijl dat aan een Amsterdamse opleiding wel gebeurt; je wordt daar echt meteen in een vorm gegooid.”

‘Heilloos’ heette haar eerste avondvullende voorstelling. Critici waren lovend en vergeleken haar met cabaretières als Adèle Bloemendaal en Birgitte Kaandorp. ,,Het is een compliment als je wordt vergeleken met Bloemendaal; zij is ook echt een voorbeeld voor mij.” Van Teijn legt uit dat ze diva’s als Bloemendaal tegenwoordig mist. Cabaretières die een eigenzinnige humor hebben en op het podium een lied met betekenis zingen.” Over haar eigen humor: ,,Ik vertaal grappen van trauma naar kunst. Van hoe probeer je je hoofd boven water te houden. Ik schrijf vooral uit mijn emoties.”

 Nobel 

In de cabaretvoorstelling ‘Nobel’ behandelt van Teijn de zogenaamde volmaakte wereld om ons heen die echter meedogenloos laat zien waarin wij tekortschieten. ,,Iedereen lijkt in een perfect plaatje te leven. Je wordt er mee doodgegooid op social media; mooie plaatjes delen. Ik zie het zelfs bij mijn ouders. Mijn moeder heeft een VT-wonen huis, waar alle kussentjes perfect matchen met de kandelaars. Dat beeld dat alles kloppend moet zijn: zo ben ik ook opgevoed.

Nu heb ik net zelf een huis gekocht en leg ik ook alle kussentjes recht. Dan denk ik: Doe normaal zeg!” Hoe vinden je ouders al deze grappen? ,,Ze kennen me goed genoeg en weten dat ik als cabaretier overdrijf.” Over haar vaste begeleider gitarist Leon Sibum. ,,Oh, ja dat mag ook wel eens in de krant. Leon zat op de rockacademie en werden wij aan elkaar gekoppeld voor een muziekproject. Ik maak de teksten en samen de muziek. Hij is echt te gek.”

‘Nobel’ van Kirsten van Teijn. Regie: Jessica Borst. Gitaar: Leon Sibum. www.kirstenvanteijn.nl

Drie Principes en twee Slagersdochters

Onder de naam ‘De Slagersdochters’ hebben de life-coaches Angela Mastwijk en Linda Spaanbroek een radioshow op internet. Daarin bespreken ze allerlei problemen van geestelijke aard als depressie, stress, maar ook opvoedkwesties en relatieproblemen. Voor het eerst brengen ze hun radioshow in het theater: ‘SOS! Geluk in de aanbieding’.

Elke coach hanteert een eigen filosofie, de coaches Mastwijk en Spaanbroek gebruiken de drie spirituele principes van filosoof en schrijver Sydney Banks (1931-2009). Heel simpel gezegd komt Banks-filosofie erop neer dat je bewust wordt van het moment waarin je leeft. Wat denk je, wat voel je en wat doe je met dat moment.

Toen Mastwijk en Spaanbroek elkaar goed leerden kennen op een Sydney Banks-conferentie ontstond het plan, samen iets op te zetten. Een radioshow leek hun het beste idee en die kwam er dan ook, onder de naam ‘De Slagersdochters’. Angela Mastwijk: ,,We zijn allebei ook werkelijk slagersdochters. En we hebben veel dingen gemeen; zo zijn we bijvoorbeeld in hetzelfde jaar geboren.” Beiden zijn opgegroeid in een slagersmilieu met hard werken als norm. ,,Niet zeuren maar doorgaan. Zodra je in de winkel staat heb je een glimlach op de mond en je bent altijd dienstbaar. Nu zijn we ook dienstbaar maar dan aan het geestelijk welzijn van de mens.”

Naast coach is Mastwijk ook schrijfster. Ze leidt een onconventioneel leven. ,,In 2012 heb ik mijn huis verkocht en mijn spullen weggeven en sindsdien reis ik met mijn vriend rond in een camper.” Ze vertelt dat ze dit rondtrekkende bestaan niet als vermoeiend ervaart. De Banks-filosofie brengt ze hierbij in praktijk. ,,Je maakt je minder druk om dingen die komen gaan. Wil ik bijvoorbeeld privé gasten ontvangen omdat mijn camper te klein is, dan doe ik dat gewoon in een restaurant.” Zij heeft ook geleerd dat je vaste gedachtenpatronen kunt loslaten. ,,Veel gedachten zijn niet logisch en waar, en als je dat beseft dan krijg je meer vrijheid. Het is de ervaring in het moment.”

Hoe volgende week hun theatershow ‘SOS! Geluk in de aanbieding’ vorm zal krijgen is ook iets dat zal ontstaan in het moment. Ieder geval is het meer een praatshow. ,,Zoals onze radioshows bereiden we ook voor deze theatershow niets voor. We gaan zitten en kiezen een onderwerp; klaar. We hebben wel een aantal speerpunten maar we nodigen het publiek vooral ook uit om vragen te stellen.” Lachend zegt ze: ,,Ik hoop op bezwaren van het publiek. Dat zij zullen zeggen dat wij het leven te simpel en te luchtig opvatten.”

‘SOS! Geluk in de aanbieding’ door Angela Mastwijk en Linda Spaanbroek. Te zien: zondag 17 december 2017, 14.00 uur in Theater Idea, Soest. Tevens boekpresentatie: ‘Het mag ook makkelijk’. Kijk op www.shiftacademy.nl

 

Meer verhalen in cabaretvoorstelling ‘Kom dan’ van Emilio Guzman

Cabaretier Emilio Guzman noemt zijn vierde voorstelling ‘Kom dan!’ fantasierijker, en heeft het meer verhalen. Verkleed als ridder, en dit keer zonder een tegenspeler, bespreekt hij op geëngageerde wijze actuele onderwerpen.

Guzman is als cabaretier getraind in de Comedytrain in Theatercafé Toomler. Sinds 2001 staat hij solo op de planken. Drie voorstellingen heeft hij al op zijn naam: ‘Doen en laten’ (2011), ‘Een dunne dekmantel’ (2013) en ‘Alle mensen verzamelen’ (2015). ,,In alle drie ging ik tegen het opkomende populisme in de aanval.” Politici als Wilders, Thierry Baudet en Trump, die deze vorm van volksverlakkerij uitdragen, worden legde hij langs de meetlat. ,,Dit zijn mensen die met foute uitspraken weg kunnen komen. Ze zeggen dan: ‘Ik mag dat toch zo vinden? Ik discrimineer toch niemand!”

Emilio Guzman wordt door critici omschreven als een geëngageerde cabaretier die zijn meningen op gevoelig wijze overbrengt. ,,Dat ik mij kwetsbaar opstel op toneel dat zal altijd wel zo blijven. Of ik het publiek iets probeer bij te brengen; iets te leren? Dat weet ik niet! Als dat zo is dan gaat dat meer per ongeluk.”

‘Kom dan! is een andere voorstelling dan het publiek gewend is. De cabaretier vertelt dat hij niet meer alleen grote thema’s behandelt. ,,Ik had het in mijn voorstellingen over de bezuinigen in de zorg of de vluchtelingenproblematiek als overkoepelende thematiek. Maar dat doe ik niet meer. Die grote onderwerpen waren een juk en dat heb ik nu van mij af afgegooid.”

Wel is de actualiteit in deze verhalende cabaretvoorstelling zichtbaar gebleven. ,,Populisme zal zeker ter sprake komen maar de voorstelling gaat er vooral over dat we leven in een tijd van nepnieuws. Iets uitleggen over de wereld wordt steeds lastiger vanwege al dat nieuws dat niet blijkt te kloppen. Het maakt ons sceptisch; we geloven bijna niets meer.” Om ‘Kom dan!’ op toneel vorm te geven staat hij in een ridderpak op toneel. Daar maakt hij gebruik van de figuur Don Quichot. ,,Je kunt je wereld het beste uitleggen aan de hand van fantasie en niet zozeer de feiten. Don Quichot leent zich daar goed voor omdat deze zich laat leiden door zijn fantasie, zijn gekte.”

In tegenstelling tot zijn vorige voorstellingen ontbreekt in ‘Kom dan!’ ook een tegenspeler. In ‘Een dunne denkmantel’ was dat een actrice en in ‘Alle mensen verzamelen’ een robot. ,,Doordat ik het alleen doe praat ik vrijer. Mijn nieuwe voorstelling is dan ook vrolijker, liefdevoller, naargeestiger en harder dan ooit tevoren.”

‘Kom dan!’ van Emilio Guzman. Regie: Laura van Dolron.  www.emilioguzman.nl

Jasper van Kuijks cabaretvoorstelling ‘Janus’is breder van opzet

In zijn derde cabaretvoorstelling ‘Onder de streep’ had Jasper van Kuijk allerlei persoonlijke dingen verwerkt. Eng vond hij het ,,Omdat je jezelf blootgeeft; er zit niks tussen jou en het publiek.”  ‘Janus’ zijn nieuwe show, is wederom persoonlijk, maar breder van opzet en gaat over polarisatie.

Jasper van Kuijk (41 jaar) is naast cabaretier ook docent industrieel ontwerpen aan de Technische Universiteit in Delft. Hij leidde een groot onderzoeksproject, maar dat werk werd iets teveel. ,,Zo ging het niet langer. Vier dagen in de week toer ik, daarnaast heb ik een column in de Volkskrant en een gezin met drie kleine kinderen. Nu krijg ik een flexibeler rol op de TU en kan ik mij meer focussen op mijn nieuwe voorstelling ‘Janus’.”

Terugkijkend op zijn eerste voorstelling ’t Kan nie op’ stond Van Kuijk in een fictieve situatie grotendeels als zichzelf een show te spelen. In zijn tweede show ‘Schoon Schip’ trad hij op als zijn alter ego die in de marktsector werkt.  ‘Janus’ is een persoonlijke en meer maatschappelijke voorstelling.

De naam ‘Janus’ is afgeleid van de Romeinse god die het begin en het einde van het leven moet voorstellen. Hij wordt afgebeeld met twee gezichten: een naar voren gericht en een naar achteren. De cabaretier noemt het zelf dualiteit; de tweespalt. ,,Ik merk, dat ik wat het geven van een mening betreft niet in een hokje pas. Dat komt omdat ik in een discussie in beide standpunten altijd wel iets goeds weet te vinden. Heb je dan een genuanceerd standpunt in een discussie dan is dat niet interessant, ook omdat nuance moeilijker valt uit te leggen.”

In ‘Janus’ haalt Van Kuijk politieke onderwerpen naar voren en belicht die van twee kanten. ,,Ik heb gezocht naar onderwerpen waarover polarisatie ontstaat: de EU, communicatie, maar ook het feminisme:  moeten we nu wel of niet vrouwen quoten? En over diversiteit. Aan de ene kant is het goed dat er meer diversiteit op de werkvloer moet komen, maar aan de andere kant gaat het nooit over meer vrouwelijke bouwvakkers of meer mannen in de zorg. Dingen waar ik mij lekker tegen af kan zetten.”

De twee kanten van een onderwerp die de cabaretier belicht zijn ook zijn eigen meningen. Weegt uiteindelijk een van de twee meningen niet altijd zwaarder? ,,Ook ik kan door goede tegenargumenten gaan twijfelen aan mijn eigen meningen. We zijn geen consistente wezens; dat moeten we ook niet willen. Je laten beïnvloeden geeft ook een voortschrijdend inzicht. En dat is een fantastisch ding.” Zonder meer zal ‘Janus’ vragen oproepen. ,,Cabaretiers horen ook niet antwoorden te geven, ze moeten vragen stellen. Altijd.”

‘Janus’ cabaretvoorstelling van Jasper van Kuijk.  www.jaspervankuijk.nl

René van Meurs probeert zichzelf te zijn

De agenda van cabaretier René van Meurs puilt uit. Afgelopen twee jaar vulde hij met zijn show ‘Even goede vrienden’ kleine theaters en combineerde dat met televisiewerk zoals voor de populaire onelinershow ‘Padoem Patsss’. Zijn nieuwe derde cabaretvoorstelling ‘Ik beloof niks’, die gaat over zelfacceptatie, is momenteel in een try-outfase.

Een tijdlang werkte René van Meurs (1985) ook als tekstschrijver voor komische nieuwsprogramma’s als ‘Dit is het nieuws’ en ‘HumorTV’. Nu staat hij voor de camera en dit tv-werk vindt hij erg prettig om te doen. Vooral omdat het hem fris houdt voor zijn theaterwerk. ,,Bij televisie creëer je in veiligheid. Als het fout gaat dan doe je het opnieuw. In het theater wordt het juist heel leuk en spannend als het misgaat, want je moet je fout meteen zien op te lossen.”

In vergelijking met zijn vorige show ‘Even goede vrienden’ (2015) is zijn humor wel veranderd. Maar precies hoe, dat kan Van Meurs niet zo één twee drie uitleggen. ,,Ik ben in die twee jaar volwassener geworden. Mijn theaterwerk en mijn humor zijn in die ontwikkeling meegegroeid.”

Van Meurs denkt niet dat hij de grenzen van zijn humor heeft verlegd. Zelfs niet in de onelinershow ‘Padoem Patsss’ (BNN) waar iedereen, ook mensen met een handicap, op de hak worden genomen. ,,Dit programma is gemaakt met een speelse knipoog en het is zeker niet shockerend bedoeld. Dat idee heb ik ook niet in mijn theaterwerk, iedereen is bij mijn show wel veilig! Ik probeer mezelf in mijn voorstellingen minimaal één keer slachtoffer te maken en niet het publiek. Ik ben toch dat oranje-haar-kleurige sulletje dat niet goed weet hoe het leven in elkaar zit.”

Al twaalf jaar lang werkt hij als comedian en steeds meer beseft hij dat zijn werk en persoonlijke leven met elkaar verweven zijn. ,,Ik ben mijn eigen theaterprogramma. De dingen waarover ik vertel, de grappen die ik maak komen van mij en gaan ook over mij. Heb ik relatieperikelen of er is net een familielid overleden dan neem ik dat wel mee in een optreden. Dat is soms wel emotioneel zwaar.”

Ik beloof niks

In zijn nieuwe theatershow ‘Ik beloof niks’ draait het om zelfacceptatie. ,,Hoe gedragen we ons tegenover anderen? Hoe ben ik geworden wie ik ben? Of hoe zien andere mensen mij het liefst?” Volgens de cabaretier worstelt iedereen met jezelf accepteren zoals je bent, maar sommigen slaan daarin door. ,,Je hoort soms ook mensen zeggen: ‘ik weet niet wat ik met mijzelf aan moet’ of: ‘ik ben op zoek naar mezelf’. Mensen die dit soort uitspraken doen, kunnen dat gewoonweg doen omdat ze in hele goede omstandigheden leven. Het is welvaartproblematiek. In Afrikaanse landen als Tsjaad of Mali, daar hebben mensen wel andere zorgen aan hun hoofd dan waar ze zichzelf kunnen vinden. Of waar ze een cursus mindfulness moeten volgen.”

Is deze cabaretvoorstelling dan heel serieus geworden met minder grappen? ,,Het onderwerp in deze voorstelling is wel serieus, maar in toon en stijl heeft hij nog steeds dat karakteristieke gelanterfant van René van Meurs. Die is vooral luchtig en probeert de absurditeit van dingen aan te tonen.”

Voor het eerst treedt van Meurs op in een groot decor. ,,Voorheen was het een tafel, een krukje en een glas water. Nu valt er meer te zien!” Maakt hij zelf muziek? ,,Ik speel gitaar, maar doe dat niet in de show. En ik ga zeker niet zingen, want dan raak ik al mijn publiek, wat ik de afgelopen jaren heb opgebouwd, kwijt. Ik ken mijn beperkingen.”

René van Meurs speelt ‘Ik beloof niks’.  www.renevanmeurs.nl

Matroesjka handelen uit overtuiging

Matroesjka, het cabaretduo van Lisa Loeb en Janneke Rinzema heeft zich een belangrijke plek veroverd in cabaretland. ‘Eeuwig vlees’ (2014) hun eerste voorstelling, was in ruim honderd theaters te zien. Een extra succesfactor was de nominatie van de Annie M. G. Schmidt-prijs voor hun lied ‘#Imalive’ (2015). Ook de nieuwe voorstelling ‘Brainwash’ bevat technocabaret: liedjes met een elektronische beat, harde grappen en geëngageerde maatschappelijke thema’s.

,,’Brainwash’ gaat over de huidige tijdsgeest”, legt Lisa Loeb uit. ,,Er gebeuren zoveel dingen in de wereld om ons heen. In ‘Eeuwig vlees’ hadden we al maatschappelijk geëngageerde stukken zoals de bio-industrie en nu gaat het meer over de politiek en over het klimaat. We hebben het engagement meer uitgebouwd.”

Een belangrijk aspect in ‘Brainwash’ is het onderwerp overtuiging. ,,Iedereen handelt vanuit zijn overtuiging. En wij willen laten zien dat mensen die er prat op gaan de waarheid in pacht te hebben, ongelijk hebben, want die waarheid ligt toch vaak in het midden.” Het duo voert allerlei opvallende types op. ,,Zo is daar gemeenteraadslid Gerry van der Spijk uit Beverwijk die de Donald Trump van zijn dorp wordt genoemd. En hebben we een vrouwelijk marketingduo die de Islam proberen te rebranden (nieuwe naam geven RH).”

Zonder belerend te zijn, proberen ze politieke en maatschappelijke onderwerpen die in de media zijn te vertalen naar het theater. ,,We laten vele kanten van een onderwerp zien, maar tonen ook dat wij als Lisa en Janneke het ook niet weten. In die zin zeggen we niet dat iets goed of fout is.”

Loeb en Rinzema

Al vijf jaar treden Loeb en Rinzema samen op. ,,Het is begonnen op het conservatorium. We lachten om dezelfde dingen. Ook delen we onze kijk op de wereld en als we een voorstelling maken praten wij over dingen die ons aan het hart gaan. Zo is onze sketch over het klimaat heel herkenbaar en confronterend; dat je nu toch echt afval moet gaan scheiden en minder moet vliegen.”
Het cabaretgenre van Matroesjka wordt technocabaret genoemd: stevige grappen en liedjes met een elektronische beat. ,,Technocabaret hebben we in de hele voorstelling doorgevoerd. We zijn een samenwerking aangegaan met modeontwerper Bart Kosters. Hij maakt ook gebruik van maatschappelijke geëngageerde thema’s in zijn werk, zoals de vluchtelingenproblematiek. Zijn extravagante kleding past bij onze stijl die ook into-the-face is. Te veel wil ik niet verklappen maar er komt een Bollywood-nummer op technobeat. Dat is in tekst, muziek als zowel visueel een brainwash.”

‘Brainwash’ door Matroesjka (Lisa Loeb en Janneke Rinzema) www.matroesjkaspeelt.nl

Onderbroekenlol met Herman in een bakje geitenkwark

Het is een viermans-groep en heet Herman in een bakje geitenkwark. Ze maken fysiek cabaret met a-capella zingen. Gemakshalve heet hun laatste show ‘Herman in een bakje geitenkwark 2’. Een hilarische show met knap geconstrueerde liedjes over ongemakkelijke situaties, en komische acts.

Vossius Gymnasium

Een kennismaking. De heren (Benny van der Bijl, Polle Vrienten, Rob Veugelaers en Rein Mulder) kennen elkaar van de middelbare school, het Vossius Gymnasium in Amsterdam. ,,Ik was vijftien toen ik bij Rob en Polle in de klas kwam”, legt Rein Mulder uit. ,,Benny zat een jaar hoger. Bij toeval kwamen we een keer bij elkaar en bleken ieder voor zich een beetje te zingen.”

Op een open podium van school zongen ze a-capella vocale muziek geïnspireerd op de Comedian Harmonists en liedjes uit films als de ‘Sound of Music’. Ook imiteerden ze bijvoorbeeld computerspelgeluiden. Omdat andere schoolbandjes pseudo-interessante namen verzonnen bedachten ze een anti-naam: Herman in een bakje geitenkwark.

Na hun middelbareschooltijd ging Mulder film- en televisiewetenschappen studeren aan de UVA en de anderen gingen naar het conservatorium. Intussen traden ze overal en nergens op. In 2011 werden de ‘Hermannen’ door SBS6 uitgenodigd voor de talentenjacht voor a-capella zangroepen ‘Sing Off’. ,,We wilden eigenlijk niet meedoen.” Toch deden ze auditie. ,,Het programma flopte gigantisch. Maar wij hebben er qua televisie-ervaring super veel aan gehad.

stille momenten

Sommige mensen die later bij ons in het theater kwamen kennen ons nog steeds daarvan.” Omdat ze tijdens optredens alleen maar liedjes zongen en zich in de stille momenten tussendoor ongemakkelijk voelden gingen ze grappen maken. ,,Toen rolden we langzaam het theatercircuit in. Onze eerste avondvullende theatervoorstelling was in 2012 en die voorstelling hebben we tweeënhalf jaar gespeeld.”

Hun eerste twee shows ‘Herman in een bakje geitenkwark’ zitten vol met hilarische lichtelijke absurdistische scenes. ,,Toch zijn er grote verschillen tussen de eerste show en de tweede. De eerste had meer muziek en nu in de tweede zit meer acteren. De humor is wel hetzelfde gebleven.”

Mulder vertelt dat achter de scènes met onderbroekenlol meer schuilgaat. ,,We gebruiken wel gekke zinnen en woorden in  scenes en liedjes, maar als je goed luistert zit daar dan van alles in verstopt. Bijvoorbeeld hoe moeilijk mensen met elkaar omgaan, zoals in het lied ‘De tieten van mijn tante’. Het gaat erover dat ik per ongeluk haar en mijn oom bloot heb gezien. Dat is dan een ongemakkelijke situatie die we met een blues zingen. Het publiek moet dan hard lachen en is ontroerd. Dat vind ik geweldig.”

www.geitenkwark.nl

Copyright © Dandelion by Pexeto